Eerste ervaringen in Delhi

Namaste!

Na een vlucht van bijna 9 uur landden Milou en ik maandagavond rond middernacht in Delhi. We krijgen hier al meteen een hitte-klap in het gezicht: Ondanks dat het zo laat is, is het bloedheet. Mr. Sanjay van Hotel Namaskar komt ons halen en we gaan gauw naar de kamer. Hier volgt de eerste opgave; slapen in een kamer zonder airconditioning. Het is zwaar, maar we hebben het 3 nachten in deze kamer (5 euro in totaal per nacht) uitgehouden. De stad verkennen!

Delhi is een stad met vele indrukken. Wat me nu het eerst te binnenschiet om te vertellen, is het feit dat ik me niet zo 1-2-3 op m'n gemak voelde. Delhi is eigenlijk een ongeorganiseerde bende. Zo ontzettend veel mensen, overal rotzooi, het voelt niet fijn. Ik kan me onmogelijk snel aanpassen. Milou heeft het hier iets makkelijker mee gelukkig. Ondanks alle verhalen die ik vooraf heb gehoord, heb ik er nooit een beeld van gehad. Maar nu kan ik alles bevestigen wat ik hoorde: het is een heel schokkend beeld.

Zo is het verkeer in Delhi een grote chaos. Een rijbaan wordt gebruikt als een drukke skipiste: waar een gaatje is, kruip je erlangs. Als je erlangs wilt, toeter je. Mensen afsnijden is 'normaal' en voorrang moet je nemen. Met deze regels in het achterhoofd, lijkt iedereen zich voort te bewegen. Op een rijbaan zijn lopende mensen, fietsers, brommers, motoren, fiets-riksja's, motor-riksja's en alle soorten auto's. En er lopen vaak zat ook straathonden of koeien doorheen. Je kan niet tot 4 tellen zonder getoeter te horen. Klinkt absurd, maar het gekke is, dat het wel werkt. Er is weinig ergernis en mensen worden nauwelijks boos op elkaar. Ze maken er op deze manier het beste van. Maar als Nederlander daar rijden, zou ik niet zo snel doen.

We hebben in 2 dagen Delhi enorm veel gezien. Zo heb ik contact gezocht met Raj, een jongen die ik kende van de University of Hertfordshire. Hij nam ons mee naar het zuiden van Delhi, om de Qutab Minar te bezoeken. Hij vertelt er leuk over en geeft ons verder nog advies, maar kan helaas niet lang blijven. We bezoeken verder nog Humayun's Tomb, Red Fort, de Lotus Tempel en de grootste moskee van India, waar elke vrijdagmiddag 25.000 moslims komen bidden. Over alle gebouwen en plaatsen kan ik veel uitweiden, maar het komt er allemaal op neer dat ze supergaaf zijn! De verschillende bouwstijlen, de (vaak aanwezige) symmetrie, de omgevingen, ze zijn schitterend. En alles is enorm. De meeste dingen zijn oude verblijfplaatsen of graven van vroegere heersers, en ze hebben goed uitgepakt. De prijzen die de meeste sightseeings hebben zijn weer netjes verdeeld: 10 roepie voor Indiers, 250 roepie voor buitenlanders.

De 2e dag leerde ik beter omgaan met de hectiek op straat en het feit dat iedereen iets van je wil. Alle marktkoopmannen roepen je hun stentje in, alle riksja chauffeurs willen je overal heenbrengen, mensen beginnen tegen je te praten (Hello! How are you?). Mijn eerste reactie was schuchter, haastig en weglopend, wat totaal verkeerd was. Toen ik later veel rustiger iedereen beantwoordde en veel meer lachte, kreeg ik het terug. Zo kan het dus ook. Helaas werkt het niet overal zo: Bedelaars die bij je blijven staan, achter je aanlopen, op het raam van de taxi tikken.. Het blijft een droef gezicht, maar een chauffeur vertelde ons dat veel bedelaars georganiseerd werken, door vaak kinderen te sturen. Dat willen we niet belonen..

Op het eind van de 2e dag ging het helaas grandioos mis. Milou werd ziek, en niet zo'n beetje ook. Als we denken dat alles eruit is, komt er meer. Als ze ook nog begint te ijlen en bijna te zwak is om te lopen, voel ik me machteloos en vraag de hotelreceptie om hulp: zout/zoet water, anders naar het ziekenhuis. Omdat ze niks binnen kon houden, werd het het 2e. Daar sta je dan, om 1 uur 's nachts op straat, een riksja te zoeken in een ongure wijk. Niet denken maar doen, dus ik ren 1 kant op en vind er gelukkig snel 1. Deze brengt ons naar een Ziekenhuis, die meer als Artsenpost gezien kan worden. Alle klachten worden hier genoteerd en we krijgen een recept. Een injectie tegen het overgeven, en heel veel pillen om de buik en darmen te temmen. Ik neem alles in ontvangst en we lopen weer naar buiten toe. Er is niks genoteerd behalve haar voornaam en leeftijd, we hebben ons niet geidentificeerd en de medicatie hebben we niet betaald. Benieuwd of dit zo gaat in Delhi, of dat we stiekem pikkedieven zijn.. Gelukkig ging het hierna stukken beter.

Ondanks dat Milou nog steeds niet lekker is 's ochtends, besluiten we toch aan onze tour te starten. We zijn vertrokken naar het westen, waar we de woestijn in trekken richting Pakistan. Vervolgens gaan we via Jaipur naar Agra. Dit alles met een chauffeur, een ouwe goedzak die heel betrokken is met de gezondheid van Milou. Hopen dat ze snel meer hersteld!

Er is veel te vertellen, dit is slechts een deel. Volgende keer meer avonturen!

Dirk

Andere ervaringen:
- Mild eten dat toch spicy is.
- 4 a 5 liter water per dag drinken.
- Chauffeurs die vragen totaal verkeerd beantwoorden: 'which part of Delhi do you like the most' - Yes.
- Mensen die ons (vooral Milou) aanstaren en met ons op de foto willen (of gewoon foto's van ons maken).

Foto's volgen snel!