Steden in Midden-India

Yes Yes!

Na de droogte van de woestijn zijn we meer het binnenland ingetrokken. Jaisalmer (de gele stad) was achter de rug, nu volgden Jodhpur (Blauwe stad), Udaipur (Witte stad), Pushkar (Hippy-dorp) en Jaipur (Roze stad). De steden hebben deze bijnamen, vanwege de huizen die in het oude gedeelte van de steden staan. Deze zijn namelijk veelal in die kleur geschilderd. Het is leuk om te zien, en het geeft een stad een eigen identiteit!

Helaas hebben steden niet onze voorkeur in India. Zo komt zonlicht minder goed door (Smog), zijn er meer mensen op straat (die vaker iets van ons willen) en kunnen we de afstanden niet meer lopend afleggen. Vooral in een stad blijft het moeilijk om gezichten te onthouden en te herkennen. Indiers zien er vaak hetzelfde uit: Een smalle bouw, zwart haar en een bruine huid. De huidskleur varieert van arabisch tot zwart. Mannen hebben vaak een snor (als ze op leeftijd zijn), jongeren vaker sieraden of een zonnebril. Alle mannen dragen een lange broek, hoe warm het ook is. Oudere mensen gaan hun grijze/witte haren tegen met oranje of rode verf. Vrouwen dragen bijna altijd kleurrijke sari's, die het hoofd wel bedekken, maar de buik niet.

Op de weg van Jodhpur naar Udaipur (Pur betekent overigens Stad) komen we door Ranakpur. Dit dorpje ligt in het Arawalligebergte, waar we helemaal doorheen rijden. Het landschap wordt groener en groener, en de valleien van het gebergte zijn werkelijkwaar schitterend. We rijden op een slingerweg, waarbij je geen idee hebt wat er na de volgende bocht komt. Groene bergtoppen, heel veel landbouwgronden en zoveel mooie, afgelegen plekken zijn er in de verte, plekken waar niemand komt. Een stukje puur India, geweldig om te zien.

In Ranakpur bevindt zich de enorme tempel van Adinath. Vrije toegang, maar camera-fee is 100 Rupees. Flessen water en menstruerende vrouwen mogen niet naar binnen. De tempel blijkt een Jainistische tempel te zijn, met maar liefst 1444 pilaren die allemaal identiek zijn. Ook schijnt het zo te zijn gebouwd, dat het er altijd koel is. Verbazingwekkend hoe gedetailleerd alles is gemaakt. We krijgen een oranje stip op ons voorhoofd van een priester, die gelijk om een donatie vraagt. 'Een donatie voor de religie', wat je wordt opgedrongen. Dat hoort toch niet?

Wij zijn dit nog steeds van mening. In Pushkar besluiten het 'doopritueel' na wat overpeinzingen toch te doen. Een jongen op een scooter brengt ons naar het meer, als hij hoort dat we 'the holy flower' erin willen gooien. Hij zet ons gratis af (Uniek in India, onze ervaring), want eenmaal daar aangekomen nemen 2 mannen het van hem over. Milou en ik moeten apart het ritueel van elkaar doen. ik krijg hierbij een rode stip op m'n voorhoofd en moet de man napraten, in het Hindi en het Engels. Het komt kort neer op goede karma, geluk en gezondheid voor mijn familie en een positief leven. Alle dingen die ik in mijn hand kreeg (rijst , suiker, een rood en geel poeder en bloemen) moet ik weggooien en een wens doen. Ook moet ik een muntje over m'n schouder gooien: 'laat je zonden achter je.' Tot hier is het leuk en best bijzonder, totdat het gaat over de donatie, die je verplicht (!) moet doen. 'Voor jezelf, je zus en broer, en je vader en moeder, 5 personen.' Het is normaal om 60,40 of 20 euro per familielid te geven. Keiharde bullshit. We hadden afgesproken om 100 rupees (1.50) in totaal te geven. Hier nemen ze niet zomaar genoegen mee. Door de zinnen 'It's not about money' & 'Every donation is good' te herhalen, nemen ze hiermee genoegen. Het gezeur om geld nam minstens evenveel tijd als het ritueel in beslag, wat toch een smet op de doop is. Geloof wordt misbruikt om toeristen geld af te troggelen. Slechte uitspraak, maar keiharde realiteit.

Dit neemt niet weg dat Pushkar onze favoriete plek in India tot nu toe is. Een heerlijk klein dorpje, waar we ook een berg hebben beklommen (er waren trappen). Na de klim, die we in de volle zon deden, genieten we van een fantastisch uitzicht op het dorp en de omgeving. Te midden van vele wilde doodskopaapjes en groene planten, wanen we ons in een serene, bijna spirituele rust. Bij de ingang van de tempel (boven op de berg) is Indische muziek, wat het moment heerlijk maakt. Een aanrader, Pushkar!

Omdat we ondertussen een beetje een 'overkill' aan tempels, forten en paleizen voelen, ga ik daar verder geen woorden aan besteden. Veel leuker zijn de andere dingen die we zien. Zo blijft het vervoer bijzonder om te zien. Wij zaten met z'n 3en op de scooter, maar dat is bijna standaard. Het meeste wat ik heb gezien was 5 mensen: 2 kinderen voor, dan de vader die stuurt, en daarachter mama met haar baby. Uiteraard zonder helm op, allemaal. Ook zien we overvolle bussen, war mensen letterlijk bovenop zitten of aanhangen. Stel je de grootte van een spacewagon voor, waarbij het dak hoger is en de achterkant open. Hiermee worden 25 of misschien wel meer mensen vervoerd. Bizar!

Eindelijk foto's! Jeej!

Dirk

PS; Andere ervaringen:
- Bedden zijn vaak te kort voor mij, je moet toch echt onder de 1.75 meter zijn om in een bed te passen.
- Er is geen (zichtbare) afvalverwerking in India.
- In Pushkar is vlees en alcohol verboden (overigens wel te krijgen, net als marihuana).
- Er zijn ontzettend veel straathonden in India. Eergister lag er 1 te slapen op de auto van onze chauffeur.
- Hindoeistische wijsheden: 1 vinger is zwak, maar een hand is sterk (samenwerking, belang van vrienden/familie). Je krijgt wat je geeft: dit vind je bij een glimlach, liefde en bij het hand-geven.