De laatste dagen en een terugblik

Na de rust van Rishikesh zijn we 18 augustus met de trein naar Amritsar getrokken. Dit is weer een grote stad, dus moesten we weer aan de drukte gewend raken. Amritsar bleek niet zoals alle andere steden in India: dit is namelijk een stad waar de Sikh-religie de boventoon voert. Zij beheren de toeristische trekpleister van de stad, namelijk de gouden tempel. Dit trekt enorm veel bezoekers, voornamelijk gelovigen. Wij zijn hier een rondje omheen gelopen, want er stonden minstens 1000 man in de rij om naar binnen te gaan. De tempel ziet er leuk uit, maar zoveel indruk maakt ‘goud’ niet. Het andere wat we hebben gedaan, was pas echt bijzonder.

Om 15 uur vertrok de auto namelijk naar Atari, een plaatsje aan de grens van India met Pakistan. Hier vindt elke avond de grensceremonie plaats in een stadion dat om de autoweg naar Pakistan is gebouwd. Dat het populair en bekend is, merken we al bij aankomst: er zijn duizenden mensen die dit willen aanschouwen. Buitenlanders (blanken) zitten bij elkaar in VIP-plekken, de ‘Foreigner gallery’, terwijl de Indische tribunes ramvol zitten. Het begint met een toespraak (in Hindi, waar we dus niks van snappen), wat met legergebaren en gebalde vuisten door alle mensen in het publiek wordt afgesloten. Hierna volgt een enorm slechte dansvoorstelling, waarna er grote vlaggen van stal worden gehaald. Hiermee rennen de Indiërs naar de grens en weer terug, onder luid gejuich. Ondertussen gebeuren zulke dingen ook in Pakistan. Het credo is: ‘meer herrie maken dan de overkant.’ Dan gaan de hekken open! Soldaten van beide landen marcheren op een uiterst overdreven manier naar het kleine stukje niemandsland, waar ze tegenover elkaar schopbewegingen maken. Alles wordt ontzettend serieus genomen, behalve door ons. Je ziet het hele vak denken: ‘Wat is dit voor Nationalistisch gedoe?’

De laatste dag komen we om 23.00 aan in Delhi, waar we met mijn Hatfield maatje Raj hebben afgesproken. Zijn uitnodiging om in het huis van zijn familie te logeren, laten we niet aan ons voorbij gaan. Een extra beetje cultuur snuiven! Het blijkt in contrast te staan tot wat we eerder hebben gezien en gedaan. Het landhuis ligt in een bewaakte villawijk, heeft tientallen kamers die (volgens ons) niet gebruikt worden en er zijn meerdere bediendes. We worden zo erg in de watten gelegd, dat het ongemakkelijk voelt. Wel is het leuk om met Raj en zijn moeder te praten over alles wat we hebben meegemaakt en gezien in India. Op de laatste dag scoren we wat souvenirs, een horloge (2 euro) en reistrolleys voor een tientje. Een chauffeur van Raj brengt ons uiteindelijk naar het vliegveld. In stijl afsluiten? Het voelt toch dubbel..

Terugblik:

Hoewel Engels de officiële taal van India is, beheersen weinig mensen het goed. Zo zegt de chauffeur bijvoorbeeld steevast ‘womans’ (de meervoudsvorm). Geen probleem, maar bij winkels, hotels en etablissementen verwacht je soms toch dat het niveau hoger is. Dit blijkt absoluut niet zo te zijn. Op gedrukte borden en menukaarten zijn we flink wat fouten tegengekomen. Een paar voorbeelden:

Restorant/Restaurent/Restuarant
Esspresso/Expresso
Velley
Itailan
Lunh (Lunch)
Lonely Planel (Planet)
Thnak you

Sommige zijn zo stom, dat ze heel grappig worden:
Desert (toetje)
Break fast
Maxican
Sandwitch (zandheks?)
Spegeti (Spaghetti)

Verder zijn Milou en ik blij dat we met elkaar deze reis hebben gemaakt. Alleen door India zou niks voor ons zijn. Het verwerken van de honderden indrukken en prikkels die je op een dag krijgt, kun je beter samen. Bovendien zul je als vrouw ook nog veel aangestaard worden. Het is een schitterend land, maar het heeft even tijd nodig tot je dit ziet. De vervuiling en de armoede springt toch meer in het oog, net als het aantal mensen: bizar veel. Als Nederlander heb ik het maar goed getroffen, die gedachte is al vaak bij me opgekomen. Voorbeeld zijn de ogen en de tanden. We hebben nauwelijks brillen gezien in India: er is geen geld voor. Hoe onmogelijk wordt het leven als je zicht slecht is? De mondverzorging lijkt in de lager klasse ook nauwelijks aanwezig. Als ik alles kwijt zou raken, zou ik het alsnog beter hebben dan Indiërs. Maar toch: de oprechte glimlach, de vredelievende en vriendelijke mensen en het schitterende landschap en de mooie monumenten: dat is een bezoek aan India waard!