Jaipur, de Taj Mahal en treinen naar Varanasi
Blijf op de hoogte en volg Dirk
14 Augustus 2012 | India, Rishīkesh
Namaskar!
De stilte van het platteland werd weer ingeruikt voor de drukte van de stad, toen we onze weg vervolgden van Pushkar naar Jaipur. Jaipur blijkt qua verkeer nog drukker en chaotischer dan Delhi: Mensen kunnen hier slechter rijden, aldus de chauffeur. Het is op momenten zo druk dat veel wegen zelfs 1-richtingswegen worden. Het mooiste voorbeeld is de rotonde in het oude gedeelte van de stad. Deze lijkt qua grootte wat op het Keizer Karel Plein in Nijmegen, maar hier komen 4 grote wegen samen, zonder stoplichten. Op de 'rotonde' staan vaak 5 voertuigen naast elkaar, maar dit keer worden ze vergezeld door heel veel voetgangers. Zo ongeorganiseerd als het maar kan, helemaal als je weet dat de rotonde vierkant is. Wij zouden hier niet zomaar kunnen rijden..
Het oude gedeelte van Jaipur heeft als bijnaam 'the pink city'. De kleur van de huizen is namelijk roze (ik vind het meer oranje). Hier bezoeken we het City Palace en het Paleis der Winden. Toffe gebouwen, maar deze vallen in het niet bij het Amber Fort. Dit Fort ligt op een heuvel vlak buiten de stad. Aan de voet ervan, klimmen we op de rug van een olifant die ons omhoog brengt. Leuk om te zeggen, maar helaas is de waarheid dat de dieren letterlijk nummers zijn geworden. Ze zien er slecht uit en worden niet goed behandeld. Als het niet in onze deal zat inbegrepen, hadden we het niet gedaan. Gelukkig is de rest van het fort wel enorm gaaf. Het is ontzettend groot, met een wirwar van gangetjes, trappen, kamers en tientallen wilde apen op de muren. De uitzichten op de stad zijn schitterend.
's Avonds gaan we naar een Bollywoodfilm in de grote Raj Mandir Bioscoop. De film cocktail staat op het programma! Voor de liefhebber, dit is de trailer: http://www.youtube.com/watch?v=VWMXmPpG5Wg . Er waren 3 klassen kaartjes voor de film, van 50, 70 en 120 Rupees. We besloten voor de middelste te kiezen (1 euro), met de hoop om tussen de Indiers te zitten. Ondanks de lage prijs, is het niet echt druk in de zaal (250 vd 1200 plaatsen bezet) en zitten er veel toeristen (het is een uitje voor de rijkere klasse?). Toch merken we hoe Indiers een film beleven: ze joelen en roepen dingen: 'Whooo' bij een sexy shot, en 'nooooo' als de man vreemdgaat. Telefoons worden niet uitgezet (denk dat we wel 20 beltonen hebben gehoord) en bellen tijdens de film is zelfs normaal. De film zelf? Enorm slecht. Wars van de moraal en voorspelbare gebeurtenissen, en vaak slecht geacteerd en overdreven. Ondanks dat de film in het Hindi was gesproken, begrepen we wel de hoofdlijnen. Maar het was een grappige ervaring!
Die avond begint het keihard te regenen. Een moessonregen zoals ik die in m'n hoofd had: het valt met bakken uit de hemel. Op dat moment zitten we in een Tuk-Tuk (auto-riksja) en komt het gevoel van schaamte, medelijden en oneerlijkheid omhoog. Hoeveel daklozen moeten nu overleven? Uit de krant bleek dat er in anderhalf uur 35 milimeter in Jaipur was gevallen. Een riolering is er niet, het water blijft liggen en straten staan blank. Pijnlijke realiteit als je het vergelijkt met al onze luxe: eigen hotelkamer, stromend water, airco..
NOOT: Ik wil hierbij niet de moraalridder uithangen, maar juist het bewustwordingsproces beschrijven.
We krijgen dagelijks heel veel te maken met armoede, bedelaars en daklozen. Op straat zien we het, komen ze naar ons toe en vragen geld of eten. We hebben ons wisselgeld al een aantal keer aan armen gegeven, maar kiezen er bewust voor bedelaars niet te vaak geld te geven. Veel liever geven we eten, zoals bananen, koekjes en melk. En ook liever aan mensen die er niet om vragen, of in ieder geval niet te opdringerig. Ze komen namelijk allemaal op je af, als je begint met bananen uitdelen. Verder hebben we al een aantal keer ballonnen opgeblazen en aan kinderen gegeven. Dit gaf echt topreacties! Ze vinden het echt heel erg leuk en beginnen er gelijk mee te spelen. Dit alles neemt het schuldgevoel niet weg, maar iets doen is beter dan de tunnelvisie. De armoede negeren lukt niet in India, daarvoor is een groot deel van het land gewoon te arm.
Toen was het tijd voor het bekendste, grootste en duurste (11 euro entree) monument van India: De Taj Mahal, 1 van de 7 nieuwe wereldwonderen. Vlak na zonsonderdang zijn we present en merken dat het veruit de populairste attractie van India is. Het is al beredruk! Zo komen ze wel aan de 3 miljoen bezoekers per jaar. Daar gaan we! De Taj is heel groot, symmetrisch en mooi om te zien. Best een gaaf ding. Helaas geen superlatieven.. want ik vond het stiekem toch een beetje tegenvallen. Het lijkt namelijk zo erg op een foto/ansichtkaart! Ik voelde niks bij het gebouw. Misschien komt dat omdat het al bekender is, van foto's? Of omdat de rest van India wel al heel veel indruk opwekte? Het neemt niet weg dat het een leuk bezoek was, maar had er meer van verwacht :) . Wel is het verhaal vermakelijk: De maharadja verloor zijn vrouw en bouwde de Taj Mahal als graftombe. Een compleet symmetrisch bouwwerk(van 4 kanten), waar 20.000 mensen aan hebben gewerkt en wat 30 jaar heeft geduurd. Vervolgens werd hij zelf gedood en er ook in begraven, wat de symmetrie ophefde: zijn graf werd er gewoon naast geplaatst. Het is het hoogtepunt van de stad Agra, wat verder weinig heeft te bieden.
Na alles wat we hebben meegemaakt in India, hadden op het ergste verwacht bij het reizen met de trein. Na 2 weken verwend te zijn door de luxe van een eigen chauffeur en prima hotels, moesten we nu slapen in de 3e A/C klasse. Het bleek alles mee te vallen. De trein is relatief schoon, we kregen dekens en pakten toch wat uren slaap (ondanks de houtzagerij tegenover me). Dikke prima!
Over Varanasi kan ik jammer genoeg niet veel vertellen, want dit keer was het mijn beurt om ziek te worden en alles eruit te gooien. Na wat wonderpilletjes & goede verzorging van Milou knapte ik gelukkig snel op. Maar veel van de heilige stad heb ik niet gezien..
Andere ervaringen:
- 6 man achter de counter bij het buffet in de bioscoop. Iedereen z'n eigen functie (popcornverkoper, drankverkoper, chipsverkoper). Calypso was anders!
- We waren in een Kleedjes/Tapijtfabriek, waar 2 jongens van 12 en 14 werken. Family Business, zegt de man. Kinderarbeid, maar dan in een mooier woord ingepakt?
- We zien steeds meer wilde apen! Gisteravond jatten ze ons plastic tasje met bananen toen we zaten te eten in een restaurant. De boefjes!
- Milou krijgt 2 kinderen, wordt 91 en de komende 5 jaar zijn 'goede jaren', aldus de man die haar hand, gezicht en sterren las.
Groetjes Thuis!
De stilte van het platteland werd weer ingeruikt voor de drukte van de stad, toen we onze weg vervolgden van Pushkar naar Jaipur. Jaipur blijkt qua verkeer nog drukker en chaotischer dan Delhi: Mensen kunnen hier slechter rijden, aldus de chauffeur. Het is op momenten zo druk dat veel wegen zelfs 1-richtingswegen worden. Het mooiste voorbeeld is de rotonde in het oude gedeelte van de stad. Deze lijkt qua grootte wat op het Keizer Karel Plein in Nijmegen, maar hier komen 4 grote wegen samen, zonder stoplichten. Op de 'rotonde' staan vaak 5 voertuigen naast elkaar, maar dit keer worden ze vergezeld door heel veel voetgangers. Zo ongeorganiseerd als het maar kan, helemaal als je weet dat de rotonde vierkant is. Wij zouden hier niet zomaar kunnen rijden..
Het oude gedeelte van Jaipur heeft als bijnaam 'the pink city'. De kleur van de huizen is namelijk roze (ik vind het meer oranje). Hier bezoeken we het City Palace en het Paleis der Winden. Toffe gebouwen, maar deze vallen in het niet bij het Amber Fort. Dit Fort ligt op een heuvel vlak buiten de stad. Aan de voet ervan, klimmen we op de rug van een olifant die ons omhoog brengt. Leuk om te zeggen, maar helaas is de waarheid dat de dieren letterlijk nummers zijn geworden. Ze zien er slecht uit en worden niet goed behandeld. Als het niet in onze deal zat inbegrepen, hadden we het niet gedaan. Gelukkig is de rest van het fort wel enorm gaaf. Het is ontzettend groot, met een wirwar van gangetjes, trappen, kamers en tientallen wilde apen op de muren. De uitzichten op de stad zijn schitterend.
's Avonds gaan we naar een Bollywoodfilm in de grote Raj Mandir Bioscoop. De film cocktail staat op het programma! Voor de liefhebber, dit is de trailer: http://www.youtube.com/watch?v=VWMXmPpG5Wg . Er waren 3 klassen kaartjes voor de film, van 50, 70 en 120 Rupees. We besloten voor de middelste te kiezen (1 euro), met de hoop om tussen de Indiers te zitten. Ondanks de lage prijs, is het niet echt druk in de zaal (250 vd 1200 plaatsen bezet) en zitten er veel toeristen (het is een uitje voor de rijkere klasse?). Toch merken we hoe Indiers een film beleven: ze joelen en roepen dingen: 'Whooo' bij een sexy shot, en 'nooooo' als de man vreemdgaat. Telefoons worden niet uitgezet (denk dat we wel 20 beltonen hebben gehoord) en bellen tijdens de film is zelfs normaal. De film zelf? Enorm slecht. Wars van de moraal en voorspelbare gebeurtenissen, en vaak slecht geacteerd en overdreven. Ondanks dat de film in het Hindi was gesproken, begrepen we wel de hoofdlijnen. Maar het was een grappige ervaring!
Die avond begint het keihard te regenen. Een moessonregen zoals ik die in m'n hoofd had: het valt met bakken uit de hemel. Op dat moment zitten we in een Tuk-Tuk (auto-riksja) en komt het gevoel van schaamte, medelijden en oneerlijkheid omhoog. Hoeveel daklozen moeten nu overleven? Uit de krant bleek dat er in anderhalf uur 35 milimeter in Jaipur was gevallen. Een riolering is er niet, het water blijft liggen en straten staan blank. Pijnlijke realiteit als je het vergelijkt met al onze luxe: eigen hotelkamer, stromend water, airco..
NOOT: Ik wil hierbij niet de moraalridder uithangen, maar juist het bewustwordingsproces beschrijven.
We krijgen dagelijks heel veel te maken met armoede, bedelaars en daklozen. Op straat zien we het, komen ze naar ons toe en vragen geld of eten. We hebben ons wisselgeld al een aantal keer aan armen gegeven, maar kiezen er bewust voor bedelaars niet te vaak geld te geven. Veel liever geven we eten, zoals bananen, koekjes en melk. En ook liever aan mensen die er niet om vragen, of in ieder geval niet te opdringerig. Ze komen namelijk allemaal op je af, als je begint met bananen uitdelen. Verder hebben we al een aantal keer ballonnen opgeblazen en aan kinderen gegeven. Dit gaf echt topreacties! Ze vinden het echt heel erg leuk en beginnen er gelijk mee te spelen. Dit alles neemt het schuldgevoel niet weg, maar iets doen is beter dan de tunnelvisie. De armoede negeren lukt niet in India, daarvoor is een groot deel van het land gewoon te arm.
Toen was het tijd voor het bekendste, grootste en duurste (11 euro entree) monument van India: De Taj Mahal, 1 van de 7 nieuwe wereldwonderen. Vlak na zonsonderdang zijn we present en merken dat het veruit de populairste attractie van India is. Het is al beredruk! Zo komen ze wel aan de 3 miljoen bezoekers per jaar. Daar gaan we! De Taj is heel groot, symmetrisch en mooi om te zien. Best een gaaf ding. Helaas geen superlatieven.. want ik vond het stiekem toch een beetje tegenvallen. Het lijkt namelijk zo erg op een foto/ansichtkaart! Ik voelde niks bij het gebouw. Misschien komt dat omdat het al bekender is, van foto's? Of omdat de rest van India wel al heel veel indruk opwekte? Het neemt niet weg dat het een leuk bezoek was, maar had er meer van verwacht :) . Wel is het verhaal vermakelijk: De maharadja verloor zijn vrouw en bouwde de Taj Mahal als graftombe. Een compleet symmetrisch bouwwerk(van 4 kanten), waar 20.000 mensen aan hebben gewerkt en wat 30 jaar heeft geduurd. Vervolgens werd hij zelf gedood en er ook in begraven, wat de symmetrie ophefde: zijn graf werd er gewoon naast geplaatst. Het is het hoogtepunt van de stad Agra, wat verder weinig heeft te bieden.
Na alles wat we hebben meegemaakt in India, hadden op het ergste verwacht bij het reizen met de trein. Na 2 weken verwend te zijn door de luxe van een eigen chauffeur en prima hotels, moesten we nu slapen in de 3e A/C klasse. Het bleek alles mee te vallen. De trein is relatief schoon, we kregen dekens en pakten toch wat uren slaap (ondanks de houtzagerij tegenover me). Dikke prima!
Over Varanasi kan ik jammer genoeg niet veel vertellen, want dit keer was het mijn beurt om ziek te worden en alles eruit te gooien. Na wat wonderpilletjes & goede verzorging van Milou knapte ik gelukkig snel op. Maar veel van de heilige stad heb ik niet gezien..
Andere ervaringen:
- 6 man achter de counter bij het buffet in de bioscoop. Iedereen z'n eigen functie (popcornverkoper, drankverkoper, chipsverkoper). Calypso was anders!
- We waren in een Kleedjes/Tapijtfabriek, waar 2 jongens van 12 en 14 werken. Family Business, zegt de man. Kinderarbeid, maar dan in een mooier woord ingepakt?
- We zien steeds meer wilde apen! Gisteravond jatten ze ons plastic tasje met bananen toen we zaten te eten in een restaurant. De boefjes!
- Milou krijgt 2 kinderen, wordt 91 en de komende 5 jaar zijn 'goede jaren', aldus de man die haar hand, gezicht en sterren las.
Groetjes Thuis!
-
14 Augustus 2012 - 15:36
Niek:
Calypso represent! Een verhaal met een lach en een traan, Dirk. Zoals het hoort. Chapeau!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
