Skydiving & Cairns

Hey mate, how you're doing,

Dat is zo'n beetje de standaardzin die je wel 20 keer per dag hoort. Als je incheckt in het hostel, producten gaat afrekenen in een supermarkt, de bus instapt, overal. Wat erop te antwoorden? Geen idee.. Soms kies ik voor alleen 'heya', een andere keer vertel ik hoe goed het met me gaat en wat ik heb gedaan/ga doen, soms 'fine, how are you?'; Het is altijd goed. De laidback houding van Australiers is fantastisch. Zie het als de Amerikaanse Vriendelijkheid, maar dan gemeend. Niet dat alles 'awesome' is, en overdreven praten, maar gewoon relaxt.

Na m'n aankomst terug in Airlie Beach had ik me weer voorgenomen om een 'alleen-avondje' te doen, wat er weer niet van kwam. Eerst lachen om een kotsende roommate, die de hele dag een flinke kater had en tot niks in staat was. Daarna blijkt een andere roommate uit London te komen (I still love London), waarna ik bijna de hele avond met hem praat over van alles en nog wat. Samen een AFL match gekeken en naar bed in het vieze hostel: Hij ontdekt een kakkerlak. Ik had al mieren gezien en de kamer was al niet schoon, maar een kakkerlak is eigenlijk wel echt smerig. Naja, gewoon lekker slapen. Althans, dat dacht ik, want ik word wakker van een seksend stelletje 2 meter naast me. De jongen houdt het gelukkig niet lang vol en het meisje vertrekt daarna rap. Nog een ervaring rijker :) .

De bus gaat naar Mission Beach de volgende dag, en passeert een geweldig Nationaal Park. Bossen, meertjes, rivieren, het ziet er weer schitterend uit vanaf de berg waar wij op rijden. Dit land heeft zo ontzettend veel ongerepte natuur, ik hou ervan. Aangekomen in het dorpje heb ik weer eens geluk: Een hostelnacht is gratis als je gaat skydiven! Dat scheelt toch weer 20 euro, hulde. Ook schrijf ik me gelijk in voor de 'Crazy Sunrise Tour', de volgende ochtend. Verder is er niet veel te doen in Mission Beach, het is een mini-dorpje waar heel weinig mensen wonen, maar wel een aantal vakantiebungalows staan. Het hostel is geweldig: Zachte bedden, relaxte sfeer (eindelijk een keer niet gericht op uitgaan/zuipen), schonen facilities en een goede service. Zo kan het dus ook.

Om 5.00 word ik gewekt voor de Crazy Sunrise Tour, die 'te gek' is. Samen met 2 Duitse meisjes, een Brits stelletje en 2 Nederlandse dames gaan we met een busje naar een stukje strand met een pier, in het donker. Er blijkt nog een vroege vogel op de pier te vinden: Een oude Australische visser, die sardientjes vangt. Ondanks de bewolking is de zonsopgang fascinerend mooi. Langzaamaan popt de zon omhoog uit de zee, en de lucht is rood/oranje/geel. Samen met de Nederlandse dames maak ik leuke foto's, waarna ik me haast naar de skydive!

Wat papierwerk verder krijgt de groep van 9 jumpers elk een begeleider toegewezen. Mijn man is Brandon, een jongen uit Zimbabwe met Zuid Afrikaans bloed van een jaar of 40. Op het eerste gezicht een doorgewinterde springer. We krijgen de korte uitleg, waaruit blijkt dat we achterover uit het vliegtuig ons laten vallen, waarbij de begeleider het bepaalt. Ik vraag aan Brandon: Can I get a crazy jump? With flips/Crazy stuff? 'Sure, we'll do some flips!' We rijden naar een klein vliegveld en gaan een minivliegtuig in. We stijgen op terwijl we achterstevoren zitten, apart gevoel. Het vliegtuig gaat tot 14.000 feet, ongeveer 4,2 kilometer. Het aparte is, dat ik nog geen moment nerveus ben geweest ervoor. "Ik ga ervoor" is de gedachte, zonder de angst erin te laten kruipen. Bijzonder zelfverzekerd en rustig zat ik in het vliegtuigje.

Tot het onze beurt is. Je staat voor een open ruimte, voelt de wind, kijkt naar beneden en je denkt: Waaaaat? Dit is gekkenwerk! Ik volg de instructie van Branden: we zitten op onze hurken, en ik heb m'n handen om m'n knieen. En dan vallen we de diepte in! Een salto voorwaarts, dan eentje achterwaarts, waarna we even in een soort schildpad-op-z'n-rug houding zitten. Brandon gaf later toe dat ie heel even de controle verloor, dat was niet de bedoeling. Maar het maakte het juist toffer. De vrije val van ruim een minuut was zo ontzettend gaaf.. kan het gevoel niet omschrijven. M'n wangen vlogen alle kanten op, m'n mond was droog en m'n oren popten dicht. Het is krijsen van plezier; wat geeft dit een kick! Je stort met zo'n ongelooflijke snelheid naar beneden, fantastisch. Woorden schieten hierbij tekort, je moet het zelf ervaren.

Dan is het Parachute-time, Brandon trekt aan het touw en we zweven. Een gewichtloos gevoel, we draaien veel rondjes als hij aan de touwen trekt. Het uitzicht is magnifiek: Eilanden, blauwe zee, het strand, het kleine dorpje, het rainforest en in de verte alle vormen wolken. Helaas heeft Brandon geen trucjes meer, wat ik 'm vroeg. Dan de landing: Op het strand! We staan, ik geef bedank m'n instructeur en de adrenaline giert door m'n lichaam. Een vreugdesprongetje is het resultaat, ik wil nog een keer!

Dat gebeurt niet, in het hostel is het wachten op de bus. Samen met 2 Britse meisjes, Jen en Steph (Jennifer en Stephanie) doe ik een potje Jenga en gaan we naar Cairns. Daar gaan we samen uit eten en vroeg naar bed, want het was toch een lange dag. De dag erop gaan we samen naar de Botanische tuinen en besluit ik toch wat zon te pakken. Het is hier 27 graden namelijk en in Cairns is bereweinig te doen. Het is de meest toeristische stad in Australie waar ik tot nu toe ben geweest. Heel veel Aziatische invloeden in winkels/restaurants, ik hoor overal Nederlanders en buiten toeristen heeft de stad niks te bieden. Tripjes als duiken, snorkelen, skydiven, helicopteren boven het Reef en raften zijn in de buurt, maar dat is het. De stad zelf is vooral gericht op uitgaan en relaxen. Goed dat ik er dus maar 2 dagen blijf.

Woensdag doe ik weer een poging voor een goede last-minute deal naar het Reef, maar dit wordt een koude kermis. Alle boten zijn zo'n beetje vertrokken en ik moet (bijna) het volle pond betalen voor een dagtripje naar een platform, 40 km van de kust. Wel heb ik hier de hele middag gesnorkeld, in boten gezeten met glazen ramen/bodem en is de schildpad gespot! De concentratie van de vorige keer snorkelen wordt niet bereikt, want dit keer zitten we op open zee, met flink wat golven. Wel was het weer ontzettend mooi koraal, honderden vissen en alle kleuren die je je voor kan stellen. Een aanrader voor iedereen, het Great Barrier Reef!

We zouden vertrekken om half 4, maar er is iets met de boot. 'Is anyone in a hurry with a flight or bus that leaves tonight?' Yes I am! Om 8.15 vertrekt m'n vliegtuig.. En het uur wat we vertraagd worden kan ik echt niet hebben. Ik hoop met de helicopter terug te mogen, maar krijg de keuze tussen een prive taxi die me via het hostel naar het airport brengt, of met een andere boot mee, die nu vertrekt. Ik wil de snelste optie, de andere boot, die 2 km verderop net vertrekt. In een rubber motorbootje op de open oceaan, met waar je ook kijkt, nergens land. Hulde, wat een avontuur. I love it!

De vlucht wordt makkelijk gehaald, Now we're in Melbourne!

Dirk

Op de andere boot zitten mega-veel Aziaten, die bij het walvis-spotten allemaal joelen en hun camera pakken. Nog nooit zoveel fototoestellen op zo'n klein oppervlak gezien..