The Outback
Door: Dirk van den Heuvel
Blijf op de hoogte en volg Dirk
02 September 2011 | Australië, Alice Springs
Okay guys, time to get up!
Met deze woorden werden we elke dag tijdens de Groovy Grape tour Adelaide-Alice Springs gewekt. De geweldige tourguide Sam leidde de groep van 11 personen: 5 Duitsers, een Canadees meisje, een Franse jongen (Voor 2 dagen, daarna ingewisseld voor een Australische man), een koppel uit Taiwan en een Koreaanse vrouw. Mijn eerste indruk was: Dit zijn niet mijn mensen, bwoh, 6 dagen hiermee touren, zie ik niet zitten. Gelukkig had ik het weer aan het verkeerde eind :) . De groep bleek supertof te zijn, en ik ben voornamelijk met de goed-engels-sprekende mensen omgegaan. Tijdens de hele trip was het samenwerken, zelf dingen doen en niet afhankelijk zijn van de tourguide.
De eerste dag was het vooral een grote afstand afleggen in de bus, met een hike door een verlaten vallei, Alligator Gorge. Er huppen alleen wat kangaroes rond, verder is het een onbekend maar schitterend natuurpark. Daarna brandhout voor het kampvuur verzamelen, koken op datzelfde kampvuur en slapen in the open air. In een swag en een slaapzak onder de sterrenhemel hebben we bijna elke dag geslapen, en dat was een ervaring op zich. De lucht is zo ontzettend helder in the outback, dat je letterlijk duizenden sterren kan zien. In 10 minuten sterren spotten zie ik 3 shooting stars, wat eerder regel dan uitzondering is. Nog een ervaring rijker. Bovendien slaapt het ook nog eens heerlijk, back to basic.
De volgende stop was Coober Pedy, en dit is absoluut 1 van de raarste plekken waar ik ooit ben geweest. Een dorp in the middle of nowhere met een populatie van ongeveer 200 mensen, die voornamelijk onder de grond leven. Dit komt omdat ondergronds de temperatuur stabiel blijft; ongeveer 23 graden. Anders is het extreem warm of extreem koud voor Australische begrippen, van 4 tot 50 graden. Waarom wonen hier dan mensen? Omdat dit het opaalcentrum van de wereld is! 80% van deze edelstenen komt uit deze regio. Gelukszoekers, toeristen en mensen die in mijnen werken, komen hier. Opalen zijn ontzettend waardevol, maar geluk speelt een hele grote rol bij het vinden. I couldn't live there, want er is niks te doen. Bovendien is het onder-de-grond leven bizar. Geen ramen, stenen muren en vaak een laag plafond. We sliepen dus in een hostel die uitgehakt was uit een heuvel/berg. Wat een stilte! Na alle dorms en steden, is de stilte van de countryside heerlijk.
We rijden nog verder noordwaarts. De vegetatie wordt minder, de grond wordt roder en de wegen worden leger. Dieren komen nauwelijks meer voor vanwege de hitte. Er is maar 1 hoofdweg noortwaarts, de Stuart Highway, maar verder zijn het dirtroads, die niet geasfalteerd zijn. We passeren het dingo-fence, het langste hek ter wereld (over 5000 km). Dingo's zijn wilde honden, die vooral in Noord-Australie leven (door dit fence, wat van oost naar west gaat). Geruchten dat ze mensen aanvallen, maar hier is weinig van waar.. Broodje aap verhalen. Ze zijn meer bang voor mensen dan dat ze aanvallen. Een andere 'plaag' in the outback zijn vliegen. 'They're not like European gentle flies'. Ze gaan op je gezicht zitten zoemen, en ondanks spastische armbewegingen gaan ze niet zomaar weg. In de zomer schijnt het nog erger te zijn...
Kings Canyon is de volgende stop, een enorme rode vallei in het midden van het land. Helaas gaat hier m'n camera kapot, maar daardoor is er meer tijd om van de vallei en de uitzichten de genieten. Het is een enorme rode klif, met veel bomen en planten. Er is toch meer flora dan ik dacht. Sam legt uit dat dit komt doordat het winter is, dus niet bizar warm. In de zomer sterft veel weer uit. Ik heb geen mars-landschap gezien, maar wel veel wilde dieren: Dingo's, Kamelen, Paarden, Emoes en Wallabys. Dan is het tijd voor Uluru, Ayers Rock, waar we de zonsondergang bekijken. De steen is indrukwekkend: Groot, Rood en een mooie vorm. Als de zon ondergaat lijkt het van kleur te veranderen, door het licht. Onze groep proost op een populaire plek: ontzettend veel toeristen, die in grote luxe bussen komen. Onze groep is het tegenovergestelde: we zijn allemaal enorm vies, we koken en regelen alles zelf en zijn een stuk jonger. Anders gezegd, de perfecte tour voor mij. Helaas blijkt het disaster day te zijn, want ik word 's avonds ziek. Het weinig slapen (elke dag om 6 uur op) eist z'n tol. Zonder avondeten taai ik af, hopend dat het snel overgaat.
Gelukkig was het slaap wat ik nodig had, want als ik wakker word voel ik me weer kiplekker. Na 3 dagen is de goep echt naar elkaar toegegroeid en zijn er geen stille momenten meer. Ik hang vooral uit met Johannes (Ger), Steph (Can) en Michael en Eva (Ger). Zij maken de foto's vanaf nu, dus hier hoef ik me geen zorgen meer over te maken. Na alle oppervlakkigheid is het leuk om wat langer met nieuwe mensen om te gaan. Where you from? How long in Australia? Bleh, kan die vraag niet meer horen. Kata Tjuta is de volgende stop, een rotsformatie met een Jurassic Park-achtige natuur. Dit zijn een stuk of 12 rode bergen/rotsen die in the middle of nowhere zijn ontstaan. Een hike van 3 uur in de hitte, maar het is het helemaal waard. Hierna gaan we terug naar Uluru en leren we veel over Aboriginals en de steen. Wie wist bijvoorbeeld, dat Uluru een soort ijsberg is? Het grootste gedeelte van de steen bevindt zich onder de grond. Uluru is het Vaticaan voor veel Aboriginalstammen, en je mag hem pas beklimmen als je een bepaalde status hebt. Daarom is er maar 1 hekje/touw waarlangs je kan klimmen. Heel gevaarlijk dus, en ondanks dat er jaarlijks mensen sterven, blijven mensen het doen. Aboriginals leven in harmonie met de natuur en dieren. Take what you need, en niet meer. We hebben elkaar nodig om te overleven. Dit botst natuurlijk met de Westerse denkwijze, wat een verklaring is voor de slechte relatie die de 2 groepen hadden/hebben in Australie.
Na de zonsondergang is er Kangaroevlees for dinner, die ik oversla. Na het laatste kampvuur proberen we Kurt weg te slepen van de slaapplek, maar hij wordt wakker helaas. Wat een gesnurk, onmenselijk. De wekker gaat daarna om 5 uur, want we gaan de zonsopgang bij Uluru bekijken. Buiten pannenkoeken bakken, ergens in de outback during sunrise.. I Love it! Hierna is het tijd om naar Alice Springs te gaan. In de bus doen we spelletjes, met opdrachten voor iedereen. Ik zing het Wilhelmus, Johannes moet een biertje atten, Steph moet Moonen naar de eerstvolgende auto en Michael krijgt mijn verzonnen opdracht: Put socks on your ears, walk aroud and make noise like an elephant and lick Sam on his cheeks. Mooie dingen :) . De groep is superhecht geworden en het is jammer dat de tijd vloog. We doen nog een kamelenritje (grote beesten, kamelen) en met een high-five nemen we afscheid.
Op naar Darwin! Ik reis met Johannes, de Duitse jongen, mee naar het Noorden. Met hem kon ik het het beste vinden tijdens de trip, dus we gaan samen verder. Een Treinreis van 23 uur!
Dirk
PS: Je kan gratis benzine voor een week/maand winnen in een radioshow hier.
PS2: Iemand z'n koffer was opengesprongen op een weg in the outback, en alles lag op de weg: kleren, handdoeken, een bikini.. Wijzen en lachen :D .
PS3: Kapotte camera, maar een zorg minder. In plaats van altijd gelijk je camera pakken als je iets ziet gebeuren, van het moment genieten.
PS4: Ik stond in de Melbourne Newspaper, zie de foto!
Met deze woorden werden we elke dag tijdens de Groovy Grape tour Adelaide-Alice Springs gewekt. De geweldige tourguide Sam leidde de groep van 11 personen: 5 Duitsers, een Canadees meisje, een Franse jongen (Voor 2 dagen, daarna ingewisseld voor een Australische man), een koppel uit Taiwan en een Koreaanse vrouw. Mijn eerste indruk was: Dit zijn niet mijn mensen, bwoh, 6 dagen hiermee touren, zie ik niet zitten. Gelukkig had ik het weer aan het verkeerde eind :) . De groep bleek supertof te zijn, en ik ben voornamelijk met de goed-engels-sprekende mensen omgegaan. Tijdens de hele trip was het samenwerken, zelf dingen doen en niet afhankelijk zijn van de tourguide.
De eerste dag was het vooral een grote afstand afleggen in de bus, met een hike door een verlaten vallei, Alligator Gorge. Er huppen alleen wat kangaroes rond, verder is het een onbekend maar schitterend natuurpark. Daarna brandhout voor het kampvuur verzamelen, koken op datzelfde kampvuur en slapen in the open air. In een swag en een slaapzak onder de sterrenhemel hebben we bijna elke dag geslapen, en dat was een ervaring op zich. De lucht is zo ontzettend helder in the outback, dat je letterlijk duizenden sterren kan zien. In 10 minuten sterren spotten zie ik 3 shooting stars, wat eerder regel dan uitzondering is. Nog een ervaring rijker. Bovendien slaapt het ook nog eens heerlijk, back to basic.
De volgende stop was Coober Pedy, en dit is absoluut 1 van de raarste plekken waar ik ooit ben geweest. Een dorp in the middle of nowhere met een populatie van ongeveer 200 mensen, die voornamelijk onder de grond leven. Dit komt omdat ondergronds de temperatuur stabiel blijft; ongeveer 23 graden. Anders is het extreem warm of extreem koud voor Australische begrippen, van 4 tot 50 graden. Waarom wonen hier dan mensen? Omdat dit het opaalcentrum van de wereld is! 80% van deze edelstenen komt uit deze regio. Gelukszoekers, toeristen en mensen die in mijnen werken, komen hier. Opalen zijn ontzettend waardevol, maar geluk speelt een hele grote rol bij het vinden. I couldn't live there, want er is niks te doen. Bovendien is het onder-de-grond leven bizar. Geen ramen, stenen muren en vaak een laag plafond. We sliepen dus in een hostel die uitgehakt was uit een heuvel/berg. Wat een stilte! Na alle dorms en steden, is de stilte van de countryside heerlijk.
We rijden nog verder noordwaarts. De vegetatie wordt minder, de grond wordt roder en de wegen worden leger. Dieren komen nauwelijks meer voor vanwege de hitte. Er is maar 1 hoofdweg noortwaarts, de Stuart Highway, maar verder zijn het dirtroads, die niet geasfalteerd zijn. We passeren het dingo-fence, het langste hek ter wereld (over 5000 km). Dingo's zijn wilde honden, die vooral in Noord-Australie leven (door dit fence, wat van oost naar west gaat). Geruchten dat ze mensen aanvallen, maar hier is weinig van waar.. Broodje aap verhalen. Ze zijn meer bang voor mensen dan dat ze aanvallen. Een andere 'plaag' in the outback zijn vliegen. 'They're not like European gentle flies'. Ze gaan op je gezicht zitten zoemen, en ondanks spastische armbewegingen gaan ze niet zomaar weg. In de zomer schijnt het nog erger te zijn...
Kings Canyon is de volgende stop, een enorme rode vallei in het midden van het land. Helaas gaat hier m'n camera kapot, maar daardoor is er meer tijd om van de vallei en de uitzichten de genieten. Het is een enorme rode klif, met veel bomen en planten. Er is toch meer flora dan ik dacht. Sam legt uit dat dit komt doordat het winter is, dus niet bizar warm. In de zomer sterft veel weer uit. Ik heb geen mars-landschap gezien, maar wel veel wilde dieren: Dingo's, Kamelen, Paarden, Emoes en Wallabys. Dan is het tijd voor Uluru, Ayers Rock, waar we de zonsondergang bekijken. De steen is indrukwekkend: Groot, Rood en een mooie vorm. Als de zon ondergaat lijkt het van kleur te veranderen, door het licht. Onze groep proost op een populaire plek: ontzettend veel toeristen, die in grote luxe bussen komen. Onze groep is het tegenovergestelde: we zijn allemaal enorm vies, we koken en regelen alles zelf en zijn een stuk jonger. Anders gezegd, de perfecte tour voor mij. Helaas blijkt het disaster day te zijn, want ik word 's avonds ziek. Het weinig slapen (elke dag om 6 uur op) eist z'n tol. Zonder avondeten taai ik af, hopend dat het snel overgaat.
Gelukkig was het slaap wat ik nodig had, want als ik wakker word voel ik me weer kiplekker. Na 3 dagen is de goep echt naar elkaar toegegroeid en zijn er geen stille momenten meer. Ik hang vooral uit met Johannes (Ger), Steph (Can) en Michael en Eva (Ger). Zij maken de foto's vanaf nu, dus hier hoef ik me geen zorgen meer over te maken. Na alle oppervlakkigheid is het leuk om wat langer met nieuwe mensen om te gaan. Where you from? How long in Australia? Bleh, kan die vraag niet meer horen. Kata Tjuta is de volgende stop, een rotsformatie met een Jurassic Park-achtige natuur. Dit zijn een stuk of 12 rode bergen/rotsen die in the middle of nowhere zijn ontstaan. Een hike van 3 uur in de hitte, maar het is het helemaal waard. Hierna gaan we terug naar Uluru en leren we veel over Aboriginals en de steen. Wie wist bijvoorbeeld, dat Uluru een soort ijsberg is? Het grootste gedeelte van de steen bevindt zich onder de grond. Uluru is het Vaticaan voor veel Aboriginalstammen, en je mag hem pas beklimmen als je een bepaalde status hebt. Daarom is er maar 1 hekje/touw waarlangs je kan klimmen. Heel gevaarlijk dus, en ondanks dat er jaarlijks mensen sterven, blijven mensen het doen. Aboriginals leven in harmonie met de natuur en dieren. Take what you need, en niet meer. We hebben elkaar nodig om te overleven. Dit botst natuurlijk met de Westerse denkwijze, wat een verklaring is voor de slechte relatie die de 2 groepen hadden/hebben in Australie.
Na de zonsondergang is er Kangaroevlees for dinner, die ik oversla. Na het laatste kampvuur proberen we Kurt weg te slepen van de slaapplek, maar hij wordt wakker helaas. Wat een gesnurk, onmenselijk. De wekker gaat daarna om 5 uur, want we gaan de zonsopgang bij Uluru bekijken. Buiten pannenkoeken bakken, ergens in de outback during sunrise.. I Love it! Hierna is het tijd om naar Alice Springs te gaan. In de bus doen we spelletjes, met opdrachten voor iedereen. Ik zing het Wilhelmus, Johannes moet een biertje atten, Steph moet Moonen naar de eerstvolgende auto en Michael krijgt mijn verzonnen opdracht: Put socks on your ears, walk aroud and make noise like an elephant and lick Sam on his cheeks. Mooie dingen :) . De groep is superhecht geworden en het is jammer dat de tijd vloog. We doen nog een kamelenritje (grote beesten, kamelen) en met een high-five nemen we afscheid.
Op naar Darwin! Ik reis met Johannes, de Duitse jongen, mee naar het Noorden. Met hem kon ik het het beste vinden tijdens de trip, dus we gaan samen verder. Een Treinreis van 23 uur!
Dirk
PS: Je kan gratis benzine voor een week/maand winnen in een radioshow hier.
PS2: Iemand z'n koffer was opengesprongen op een weg in the outback, en alles lag op de weg: kleren, handdoeken, een bikini.. Wijzen en lachen :D .
PS3: Kapotte camera, maar een zorg minder. In plaats van altijd gelijk je camera pakken als je iets ziet gebeuren, van het moment genieten.
PS4: Ik stond in de Melbourne Newspaper, zie de foto!
-
02 September 2011 - 13:46
Esther:
Top verhaal weer Dirkje! Leuk dat je dezelfde tour hebt gedaan, lekker herkenbaar ;) Maar heb je geen flynet gekocht? Ik kon niet zonder, werd helemaal gek van die vliegen. Wel balen van je camera. En word je al herkend op straat door je krantenberichtje? ;) Geniet nog van de laatste daagjes daar!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
