Mancora en overnachten in het ziekenhuis

Buenos dias!

Goede, mooie dagen zijn het zeker in Mancora. Dit vakantiedorp in het noorden van Peru heeft heerlijk zonnig weer, een rustig strand en talloze horecagelegenheden. Een prima plek om te schrijven en dingen op een rijtje te zetten dus! Een 17-urige busrit brengt me naar dit dorp toe, waarna ik alle aanbiedingen ‘Hotel? Taxi? Where you go amigo?’ negeer en één kant oploop. Dit blijkt de verkeerde kant te zijn, want een man stuurt me de andere kant op: ze zullen je overvallen/bestelen. Nadat ik m’n tas verloren was, had ik wat oplettender moeten zijn.. :)

Ik doe m’n bijnaam David Hasselhoff in Mancora eer aan, want elke ochtend en middag loop ik een aantal kilometer hard op het strand. De conditie is redelijk gebleven, waarschijnlijk omdat ik elke dag heel veel loop. Één dag na het hardlopen neem ik plaats op een terras, als een jongen rondzoekend rondkijkt. Ik nodig hem uit voor een biertje, waarna later een Frans stel aansluit. Dit is typisch reisgedrag in mijn optiek: openstaan voor anderen en genieten van het moment. De avond eindigt 6 uur later. Goede ervaringen!

Na drie dagen luilekkerleven boek ik m’n ticket voor donderdagochtend 9 uur terug naar Cuenca. Dit blijkt de meest verschrikkelijke busreis ooit te worden. De situatieschets, daar komt ie:
’s nachts om 4 uur word ik wakker met opstandige darmen. Zonder teveel details te geven, het is de dunste ontlasting die ik ooit heb gehad. Vanaf dat moment slaap ik half en is toiletbezoek noodzakelijk elk half uur. Bijna moet ik ook spugen, maar gelukkig, gelukkig, blijft het binnen.

Gebroken begeef ik me naar het busagentschap, waar ze me doodleuk mededelen dat de bus niet om 9, maar om 11 uur gaat. ‘Maar maak je geen zorgen, want er verandert niks: je moet één keer van bus wisselen, vlak na de grens, en je komt om ongeveer 19:00 aan.’ De deur van m’n hostelkamer is nog open, dus een dutje later vertrek ik in een ongemakkelijk paraderobusje naar de grens. De situatie is niet verbeterd: ik ben compleet futloos, heb absoluut geen honger en drinken gaat met moeite.

In Tumbes moet ik wisselen van bus, wat nog best vloeiend gaat. Dan volgt de grensovergang, waar een rij van 20 mensen meer dan een half uur in beslag neemt. Door mijn heen-en-weer gependel met het toilet doe ik er langer over dan de rest, en op het moment dat ik geholpen word, zie ik m’n bus wegrijden.. De douanier schiet gelukkig op en strompelend rennend ga ik de bus achterna. De politie heeft gelukkig een walkietalkie, de bus stopt 300 meter verder. Gelukkig maar. Helaas moet ik in het stadje na de grens wederom van bus wisselen, ‘want om 16:00 gaat de verbinding naar Cuenca’. Wachtend op het busstation barst ik bijna in huilen uit, zo zwak voel ik me. Het lopen, het wachten, mijn lichamelijke gesteldheid: M’n lichaam heeft gewoon geen energie meer, ik wil niet meer, waar ben ik aan begonnen?

Om 16.10 komt een jongen, niet ouder dan 17, mij ophalen. Wat..? Ja, ik moet wisselen van busmaatschappij. Maar het is allemaal betaald, geen zorgen. We lopen 10 minuten door het stadje, ik met m’n zware tassen, op m’n laatste krachten. Maar als ik aankom, gooit hij de tassen in de bus en vertrekken we direct. Dat dan weer wel. De busreis gaat hallucinerend aan me voorbij; het gebrek aan eten en drinken begint z’n uitwerking te hebben. Maar m’n lichaam snakt niet naar voedsel of vocht. Ik betrap mezelf erop dat ik hardop aan het kreunen ben, omdat ik me zó slecht voel. Een zielig hoopje mens in een bus, dat is wat ik ben. Het wordt ondertussen donker en de minuten kruipen voorbij. Gelukkig arriveer ik om 21:00 in Cuenca, slechts 2 uur later dan gepland. De taxirit vliegt voorbij, omdat de toffe chauffeur ook een voetbalfan is. Hij vertelt dat een speler van het nationale elftal onlangs is overleden, wat me verbaast. Aangekomen bij Maud stort ik in. Slapen!

De situatie verbetert niet en de zorgen van haar en haar vriend Daniel zijn serieus: het is beter om naar een ziekenhuis te gaan. ‘You look like a corpse’. Vrijdagavond om 23 uur kom ik binnen, waar dokter Jorge Martinez schrikt van m’n bloedwaarden. Ook merkt hij onmiddellijk m’n uitdroging op en krijg ik een infuus in mijn rechterarm. Die nacht word ik elke 40 minuten gewekt voor controle, nieuwe infusen, pilletjes en dergelijke..

..en ’s ochtends word ik stukken beter wakker. Eigenlijk wil ik alweer weg, maar de dokter laat me niet gaan: eerst moet je plassen, zodat we weten dat je nieren nog werken. Het blijkt dat de uitdroging zo ernstig was, dat organen konden zijn uitgevallen. Ik had niet langer moeten wachten met naar het ziekenhuis gaan!

Nog een nachtje is noodzakelijk en de meeste uren breng ik slapend door. Het infuus aan m’n arm is irritant, maar het went. Met het uur word ik sterker en zondag, slechts 36 uur later, word ik ontslagen uit het ziekenhuis met voor 50 dollar aan pillen en speciale drankjes. Het ging zodoende heel snel mis met m’n gezondheid, maar ik kom er ook heel snel weer bovenop. De komende dagen (weken?) kan ik bij Maud logeren, die een prima appartement in Cuenca heeft. Meer comfort dan hostels, yes! Dus nu wordt het aansterken en kijken hoe ik de laatste 1.5 maand in Zuid Amerika wil gaan vullen!

Nog een realiteitsbesef als afsluiter. De blog is al te lang, dus we maken ‘m gewoon nóg langer. Ik zat in een privaat ziekenhuis, waar je na het bezoek gelijk betaalt (en voor het bezoek moet laten zien dat je kunt betalen). Wat een verschil is er met de mensen die het zich niet kunnen veroorloven: in de spoedeisende hulp van een publiek ziekenhuis moet je een nummertje trekken en vaak zelfs 4 uur wachten op medicatie. Bovendien zijn die ziekenhuizen overvol en had ik een eigen kamer (het andere bed bleef leeg, daar had ik geluk mee). Money talks, zo blijkt eens te meer.

Liefs Dirk

PS: In Mancora heb ik ‘Aan het eind van de Regenboog’ van Carolijn Visser gelezen. Wat een dramatisch geschreven reisboek. Als dat al gepubliceerd kan worden…
PS2: Tientallen krabbetjes aan het eind van het strand, die in hun holletje kruipen als ik dichterbij kom. Zo ontdek je nog eens iets!
PS3: De langere busritten had ik een dubbele stoel, dat dan weer wel.
PS4: Alle mensen die me hielpen bij de bussen, waren bijzonder vriendelijk. Net als al het ziekenhuispersoneel. Een pluim voor hen. En natuurlijk voor Maud, die bijzonder goed voor me heeft zorg gedragen. Bedankt!