Mindo, Quito en Bogotá
Blijf op de hoogte en volg Dirk
08 Oktober 2013 | Colombia, Bogota
Buen Día!
Ik ben aangekomen in Mindo, een dorpje op 2 uur oostwaarts rijden van Quito. De reden om hierheen te gaan, is omdat ik wil tuben. In de 7 maanden Zuid Amerika heb ik nog geen watersport gedaan, dus dit lijkt me een mooie gelegenheid. Helaas pakt dit anders uit: om te tuben heb je een groep nodig. Ja, je kan wel alleen gaan, maar dan kost dit 4 keer zo veel. Dat is me iets te gortig. In mijn zoektocht naar een tubegroep spreek ik een groep Gringo’s aan, die er geen trek in hebben, maar me vervolgens wel uitnodigen voor een hike naar de watervallen. We lopen een heel stuk omhoog, om vervolgens in een soort gammel kabelkarretje over de vallei te ziplinen. Daarna doen we de 5 watervallen aan en nemen een verfrissende duik. Prima alternatief!
In de groep was ook een Nederlands meisje, Charlotte, met wie ik die avond een insectentour doe. De guide ontdekt allerlei kikkers, spinnen, torren, sprinkhanen en nog meer vieze dieren die je alleen opmerkt als je er oog voor hebt (of heel geconcentreerd zoekt). Ik word er kriebelig van, jakkes. Op de weg terug vindt de guide eerst een vingerdikke slang (die Charlotte onderpoept als ze ‘m vast heeft) en daarna wordt hij superenthousiast: WOW, WOW, WOW!! Een hele dikke, zeldzame, supergiftige slang van een aantal meter lang zien we de bosjes induiken. Equis, X, noemt hij hem. Het Cloudforest heeft allerlei verrassingen, zo blijkt.
De volgende dag gaan we met Nikki mee, een Amerikaans meisje dat gek is van vogels. Met gek, bedoel ik écht een fanatiekeling. Ze laat ons allerlei vogels zien, wijst ze aan in haar boek en hoort aan de geluiden welke vogels er fluiten. Ze heeft twee verrekijkers bij haar en wordt helemaal wild als ze een speciale vogel spot (tranen in haar ogen van enthousiasme). Beter dan een tourguide, want ze neemt ons mee in haar enthousiasme.
Dan naar Quito! Samen met Danielle, die ik nog ken van de Cotopaxi tour, doe ik alle geinige proefjes op de evenaar, inclusief het ‘ei op een spijker’ leggen. Ik doe er maar liefst 20 minuten over, maar het is gelukt. We bezoeken de oude stad en de kathedraal en hangen verder in het hostel. Zij is ook al 9 maanden onderweg: ‘reismoe’ bestaat. Je gaat rustiger aan doen, meer van de comfort genieten en minder hoppen.
Ik hop wel in één keer door van Quito naar Bógota. Twee nachtbussen van in totaal 29 uur (met een pauze van anderhalf uur er tussen) brengen mij in de hoofdstad van Colombia. Hier heb ik in drie dagen nauwelijks wat uitgevoerd: ik heb de toeristische wijk ‘La Calanderia’ bewonderd, wat souvenirs gekocht en in de zon een boek gelezen. Bogotá is enorm groot, heeft chaotische markten, is rijker dan steden in Ecuador, Peru en Bolivia (en zodoende ook duurder), heeft minder zwerfhonden en lijkt minder toeristisch. Maar goed, dit zijn mijn beperkte observaties.
Zometeen staat het vliegtuig klaar om te vertrekken naar Miami/Dallas/New Orleans, waar ik morgen aan zal komen. Thijs en Vivian hebben me al een aantal ideeën gestuurd, wat we kunnen doen. Ik heb er zin in! Want hetgene wat ik het meest heb gemist op deze reis, is een écht maatje. Nadat Milou is vertrokken, ben ik vaak enkele dagen met mensen omgegaan, maar de echte klik zoals je hebt met vrienden, is toch anders. Met Maud was het super in Cuenca, maar toen was ik de meerderheid van de tijd ziek en zwak. De echte reispartner is er niet geweest, zoals ik destijds wel in Australië had met Johannes (ook al was dat maar 10 dagen). Daarom ben ik blij weer mensen te zien die ik al goed ken!
TOEVOEGING 13/10
De 219 dagen in Zuid Amerika zijn tot een einde gekomen. In juli, bij een periode van heimwee (niet geheel toevallig viel dit samen met de eerste parasietenperiode), kwam het idee omhoog om niet rechtstreeks naar Nederland te vliegen. Thijs en Vivian, oud-collega’s van de Malle Babbe, zijn anderhalf jaar geleden naar New Orleans verhuisd. Na hun enthousiaste reactie ging ik tickets zoeken; een hels karwei. Vanuit Ecuador bleek het niet mogelijk (lees: te duur) te zijn, maar als ik Bogotá als vertrekpunt nam, zou ik op 340 dollar uitkomen. En dat is te doen! Dan was de periode het volgende struikelblok.. Wanneer wilde ik mijn reis beëindigen? Ik dacht in eerste instantie aan augustus, tot ik het mailtje van mijn vader kreeg: 17-21 oktober vier ik mijn aanstaande vertrek bij Loyens & Loeff in New York!
Terugkijkend was het iets té lang in Zuid Amerika. Vooral naar het einde toe, had ik er steeds meer genoeg van. Heimwee is een raar verschijnsel, dat is gebleken. Na 3 super sociale dagen kon ik me opeens helemaal ‘down’ voelen als ik een avondje alleen zat. Desalniettemin, voor het gevoel heb ik er het meeste uitgehaald. Op reis wil ik nieuwe mensen ontmoeten, nieuwe ervaringen opdoen, nieuwe dingen zien en dingen leren/meemaken die eigenlijk buiten mijn comfortzone zitten (Salsa, paardrijden, werken op een boerderij, bergbeklimmen). En dat is dubbel en dwars gelukt!
Adiós Sur America!
Ik ben aangekomen in Mindo, een dorpje op 2 uur oostwaarts rijden van Quito. De reden om hierheen te gaan, is omdat ik wil tuben. In de 7 maanden Zuid Amerika heb ik nog geen watersport gedaan, dus dit lijkt me een mooie gelegenheid. Helaas pakt dit anders uit: om te tuben heb je een groep nodig. Ja, je kan wel alleen gaan, maar dan kost dit 4 keer zo veel. Dat is me iets te gortig. In mijn zoektocht naar een tubegroep spreek ik een groep Gringo’s aan, die er geen trek in hebben, maar me vervolgens wel uitnodigen voor een hike naar de watervallen. We lopen een heel stuk omhoog, om vervolgens in een soort gammel kabelkarretje over de vallei te ziplinen. Daarna doen we de 5 watervallen aan en nemen een verfrissende duik. Prima alternatief!
In de groep was ook een Nederlands meisje, Charlotte, met wie ik die avond een insectentour doe. De guide ontdekt allerlei kikkers, spinnen, torren, sprinkhanen en nog meer vieze dieren die je alleen opmerkt als je er oog voor hebt (of heel geconcentreerd zoekt). Ik word er kriebelig van, jakkes. Op de weg terug vindt de guide eerst een vingerdikke slang (die Charlotte onderpoept als ze ‘m vast heeft) en daarna wordt hij superenthousiast: WOW, WOW, WOW!! Een hele dikke, zeldzame, supergiftige slang van een aantal meter lang zien we de bosjes induiken. Equis, X, noemt hij hem. Het Cloudforest heeft allerlei verrassingen, zo blijkt.
De volgende dag gaan we met Nikki mee, een Amerikaans meisje dat gek is van vogels. Met gek, bedoel ik écht een fanatiekeling. Ze laat ons allerlei vogels zien, wijst ze aan in haar boek en hoort aan de geluiden welke vogels er fluiten. Ze heeft twee verrekijkers bij haar en wordt helemaal wild als ze een speciale vogel spot (tranen in haar ogen van enthousiasme). Beter dan een tourguide, want ze neemt ons mee in haar enthousiasme.
Dan naar Quito! Samen met Danielle, die ik nog ken van de Cotopaxi tour, doe ik alle geinige proefjes op de evenaar, inclusief het ‘ei op een spijker’ leggen. Ik doe er maar liefst 20 minuten over, maar het is gelukt. We bezoeken de oude stad en de kathedraal en hangen verder in het hostel. Zij is ook al 9 maanden onderweg: ‘reismoe’ bestaat. Je gaat rustiger aan doen, meer van de comfort genieten en minder hoppen.
Ik hop wel in één keer door van Quito naar Bógota. Twee nachtbussen van in totaal 29 uur (met een pauze van anderhalf uur er tussen) brengen mij in de hoofdstad van Colombia. Hier heb ik in drie dagen nauwelijks wat uitgevoerd: ik heb de toeristische wijk ‘La Calanderia’ bewonderd, wat souvenirs gekocht en in de zon een boek gelezen. Bogotá is enorm groot, heeft chaotische markten, is rijker dan steden in Ecuador, Peru en Bolivia (en zodoende ook duurder), heeft minder zwerfhonden en lijkt minder toeristisch. Maar goed, dit zijn mijn beperkte observaties.
Zometeen staat het vliegtuig klaar om te vertrekken naar Miami/Dallas/New Orleans, waar ik morgen aan zal komen. Thijs en Vivian hebben me al een aantal ideeën gestuurd, wat we kunnen doen. Ik heb er zin in! Want hetgene wat ik het meest heb gemist op deze reis, is een écht maatje. Nadat Milou is vertrokken, ben ik vaak enkele dagen met mensen omgegaan, maar de echte klik zoals je hebt met vrienden, is toch anders. Met Maud was het super in Cuenca, maar toen was ik de meerderheid van de tijd ziek en zwak. De echte reispartner is er niet geweest, zoals ik destijds wel in Australië had met Johannes (ook al was dat maar 10 dagen). Daarom ben ik blij weer mensen te zien die ik al goed ken!
TOEVOEGING 13/10
De 219 dagen in Zuid Amerika zijn tot een einde gekomen. In juli, bij een periode van heimwee (niet geheel toevallig viel dit samen met de eerste parasietenperiode), kwam het idee omhoog om niet rechtstreeks naar Nederland te vliegen. Thijs en Vivian, oud-collega’s van de Malle Babbe, zijn anderhalf jaar geleden naar New Orleans verhuisd. Na hun enthousiaste reactie ging ik tickets zoeken; een hels karwei. Vanuit Ecuador bleek het niet mogelijk (lees: te duur) te zijn, maar als ik Bogotá als vertrekpunt nam, zou ik op 340 dollar uitkomen. En dat is te doen! Dan was de periode het volgende struikelblok.. Wanneer wilde ik mijn reis beëindigen? Ik dacht in eerste instantie aan augustus, tot ik het mailtje van mijn vader kreeg: 17-21 oktober vier ik mijn aanstaande vertrek bij Loyens & Loeff in New York!
Terugkijkend was het iets té lang in Zuid Amerika. Vooral naar het einde toe, had ik er steeds meer genoeg van. Heimwee is een raar verschijnsel, dat is gebleken. Na 3 super sociale dagen kon ik me opeens helemaal ‘down’ voelen als ik een avondje alleen zat. Desalniettemin, voor het gevoel heb ik er het meeste uitgehaald. Op reis wil ik nieuwe mensen ontmoeten, nieuwe ervaringen opdoen, nieuwe dingen zien en dingen leren/meemaken die eigenlijk buiten mijn comfortzone zitten (Salsa, paardrijden, werken op een boerderij, bergbeklimmen). En dat is dubbel en dwars gelukt!
Adiós Sur America!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
