De kust van Ecuador en vals alarm

Vamos chicos!

Na het ziekenhuisavontuur ben ik in totaal nog 2 weken langerer bij Maud in Cuenca gebleven. In eerste instantie om te herstellen, maar later ben ik langer blijven hangen. Ik stelde het weggaan uit, omdat het lastig was om weer op te starten. Eerst werd m’n tas gejat, daarna de vervelende parasieten. Niet de leukste dingen om mee te maken als op reis bent. Helemaal als je alleen bent. De motivatie om verder te gaan was minimaal.

Gelukkig doen we in de twee weken genoeg leuke dingen. Ik maak kennis met de moeder en oma van haar vriendje en leer via hun verhalen weer heel veel over de cultuur. Verder banjeren we door de stad en doen uitstapjes. Zo gaan we naar de dierentuin (compleet anders ingericht als een Nederlandse dierentuin; Cultuur!)en daarna naar een heuvel naast de stad, waar we een schommel hadden gezien. Schommelen boven een klif voor 1 dollar, kom maar op! Het blijkt anders te zijn dan we denken: je wordt als het ware afgeschoten vanaf een hoger punt en je slingert écht ver boven de klif. Mijn ‘jij moet eerst’ werkt niet, dus met het angstzweet op m’n voorhoofd klem ik mezelf vast aan de ijzerdraden. De eerste twee swings zijn eng, maar daarna is het gaaf! Terwijl je vliegt zie je de stad in de verte, het voelt soms als zweven. Wow!

Op dinsdagochtend ben ik op advies van een andere reizigster naar Puerto López gegaan. Dit is een klein dorpje aan de kust van Ecuador, met een heerlijke temperatuur, superveel muggen en een groot aantal toeristen. Iedereen doet hier hetzelfde: de toer naar Isla de la Plata. En ik doe gezellig mee. Samen met een groep van voornamelijk oude Fransen, zie ik verschillende grote schildpadden zwemmen en snorkelen we boven een koraalrif. Veel kleine visjes en koraal, maar ook superkoud. Dan doen we een wandeltocht over het eiland, waar blauwvoetige eenden ons vermaken en de uitzichten schitterend zijn. Maar dan komt naar wat blijkt het hoogtepunt van de reis: walvis-spotten! Ik had verwacht ze nauwelijks te zien, maar niks is minder waar. We zien er meerderen en ze springen in het rond. Zeker meer dan 30 sprongen hebben we gezien. En waarom doen ze dat, meneer de tourguide? ‘They are just playing.’

Dan pak ik de bus naar Montañita, waar ik drie dagen met Marcin, een Poolse jongen, heb opgetrokken. We komen al snel tot dezelfde conclusie: er is niet heel veel te doen. En al helemaal niet met de bewolking. Het is een surfspot, een beachdorpje en een hippie-ontmoetingsplek. Eigenlijk zijn de bezoekers op zoek naar feestjes, drugs, alcohol of surfen. Voor mij is het een prima plek om te schrijven, rare mensen te observeren en op zaterdag uit te gaan met Marcin. Kortom, het was een geweldige inspiratieplek voor mijn verhaal.

Dan vertrek ik zondag naar Guayaquil, waar ik een taxi pak om me ergens in het centrum af te zetten. De taxichauffeur brengt me naar een hotel, waar ik (nog) niet kan inchecken, dus ik wacht daar in de keuken. Daar groeit het gevoel wat ik tijdens de taxi al had: dit is niet mijn plek. Een soort ongemakkelijk gevoel alsof er binnenkort iets groots mis gaat, was het. Heel lastig te omschrijven. Dit in combinatie met m’n groeiende reisvermoeidheid (het is wel voldoende, zo na 6 maanden) laten me besluiten dat ik diezelfde middag nog de bus terug naar Cuenca pak. Daar voel ik me tenminste wél op m’n gemak.

Maud ontvangt me blij verrast met open armen en ik slaap weer op een bank. Maar dan begint m’n buik weer raar te doen, dus een nieuw bezoek aan het Santa Ines ziekenhuis is noodzakelijk. De dokter zegt dat het met deze achtergrond slim is om 3 onderzoeken te doen: bloed, ontlasting en een echo van m’n buik. Daar gaan we! Ondanks dat ik alle energie heb om zelf te lopen, word ik met een rolstoel naar de onderzoekskamer gebracht. Gel op m’n buik en via een soort sambabalapparaat zie ik m’n organen op een scherm. Hij maakt foto’s en typt wat dingen in. Dan stel ik de vraag toch: ¿Está bien?

Tegen de verwachting in, blijk ik niet zwanger te zijn. Dat is een hele zorg minder. ‘Todo bien,’ luidt het antwoord. Ook de andere onderzoeken leveren niks op. Oftewel; dit keer was het écht vals alarm. Beetje jammer van de 200 dollar, maar in ieder geval weten we nu dat ik niks mankeer. En dat blijkt ook in de tour van zaterdag, waar we naar de watervallen van Girón gaan (dezelfde trip als 6 maanden terug): Ik ben veruit de beste klimmer van de groep en genoeg energie.

Wat zich ook meester van me had gemaakt, was een soort heimwee en balen van het reizen. Ik was het even allemaal zat: ik mis Milou, familie en maatjes die je al jaren kent. En een warme douche, eten van thuis en de comfort van Nederland. Daarnaast draag ik al 6.5 maand dezelfde kleren en luister ik dezelfde muziek, wat ook gaat irriteren. Daarom was het fijn nog een weekje bij Maud te blijven. Zij is ondertussen uitgegroeid tot echt een goed maatje! Bovendien lukt het me hier om veel te schrijven en heb ik eindelijk een plan voor de laatste 2.5 week in Zuid Amerika gemaakt. Op naar het noorden!

Dirk

PS: Een voordeel van m’n camera verliezen: anderen maken de foto’s, ik kopieer ze en geniet meer van het moment.
PS2: Die Poolse jongen sprak niet veel Engels, dus het was weer communiceren in het Spaans. M’n niveau groeit.
PS3: Misschien zijn m’n blogs de laatste tijd wat flets, maar dat komt omdat ik de tofste dingen, interessantste verhalen en meest bijzondere personen wil gebruiken in m’n verhaal dat ik aan het schrijven ben. Dat mogen jullie later lezen… :)