Cotopaxi & Quilotoa

Yes!

Op advies van meerdere mensen ging ik op weg naar Latacunga, wat dicht bij de Cotopaxi vulkaan & het meer van Quilotoa ligt. Beide schijnen indrukwekkend te zijn, dus vol goede moed vertrek ik maandagavond met de nachtbus noordwaarts. In plaats van in Latacunga uit te stappen, word ik wakker als we bijna in Quito zijn. Balend koop ik mijn kaartje terug. Deze hadden we nog niet gehad..

Hostal Tiana verwelkomt mij en dit is het eerste écht sociale hostal dat ik heb bezocht. Iedereen zit bij elkaar en de gesprekken gaan vooral over Quilotoa en Cotopaxi. Zodoende weet ik een groepje te strikken wat ook de tweedaagse tour wil gaan doen naar de vulkaan. We horen dat het een tour is die beginners kunnen doen en zijn enthousiast om erheen te gaan. Met Sarah (NL), Danielle (USA) en Simon (CH) begeven we ons richting de hoogte. Op de refugio, het toeristische punt waar de eendagstours heengaan, krijgen we avondeten om 6 uur en proberen we wat te rusten. Dit lukt helaas nauwelijks door hoofdpijn (vanwege de hoogte) en om 23.00 halen de tourguides ons op. Het plan is om de hele nacht te klimmen en zodoende op de top (5900 meter) te zijn bij zonsopgang.

De uitrusting liegt er niet om. Een soort skischoenen met daaraan vast ijzeren punten om op het ijs te klimmen, 3 broeken, 6 lagen om de romp, 2 handschoenen over elkaar heen en een helm met een lamp. Sarah wordt de eerste afhaker; na een half uur gaat ze terug vanwege hoogteziekte. Daarna moet ook Simon de handdoek in de ring gooien, zijn conditie laat het niet toe (hij is een roker). Met Danielle vervolg ik de tour. We klimmen gedrieën met Julian, de tourguide, rustig omhoog. Tot zijn ergernis hebben we veel pauzes nodig en zijn communicatie naar ons is ofwel geïrriteerd ofwel geeft hij geen antwoord op onze vragen. Met als uitschieters ‘Verga’ (lul) als ik schijnbaar iets verkeerd doe bij het herschikken van mijn schoen en ‘Babies’ als wij ons in zijn ogen aanstellen. Toch laten we ons niet uit het veld slaan en gaan we door.

Tot we op een punt komen waar hij vertelt dat het nog 4 uur naar de top is en een gevaarlijker stuk komt. Allebei voelen we ons absoluut niet veilig bij hem en we besluiten een stukje terug te gaan om de situatie te overdenken. Nee, we gaan terug, besluiten we. Nu moet ik voorop en ik volg zijn belachelijke aanwijzingen: ‘Follow the road.’ Het is één en al sneeuw en er is nauwelijks een weg zichtbaar, alles ziet er hetzelfde uit. Hij irriteert me zo erg dat ik 5 keer naar hem schreeuw ‘WHERE IS THE ROAD?’, waarna hij mij de richting opstuurt die ik al ging, maar waar hij me een minuut eerder terugriep. Een stuk naar beneden ontgespt hij het touw waarmee we aan elkaar vast zitten en laat ons alleen naar beneden lopen (hij loopt snel door). Daar sta je dan, op de gletsjer van een vulkaan met 0 klimervaring. Ziedend gaan we terug, waarna we geen woord meer met hem wisselen.

In het hostel aangekomen leggen we dit alles voor (samen met de andere tourguide, die het ook was opgevallen) en kunnen we rekenen op begrip van de baas. Hij geeft ons vieren een privékamer, 22 dollar terug en belooft Julian te berispen. Zodoende houden we toch een goed gevoel over: het klimmen was heel gaaf, de uitzichten waren bijzonder en het was een toffe ervaring.

Met Alida, een Duits meisje, vertrek ik zaterdag naar het Quilotoa meer. Dit kratermeer op hoogte is schitterend en we besluiten de ‘loop’ te lopen, helemaal er omheen. Als we bijna op het einde zijn slaan we af om te gaan dalen, maar hierbij raken we van het pad (het pad verdween). Geen zorgen, dit varkentje kunnen we zelf wel wassen. Het gaat berebest, totdat we bij een heel steil stuk komen. Mijn opportunisme was hier iets te groot en ik donder 6 meter naar beneden. Kapotte handen, striemen op m’n armen en rug. Als Alida vervolgens ook bijna valt, besluiten we terug omhoog te gaan. Ook deze weg is niet geheel zonder gevaar, maar gelukkig lukt het wel (na een uur). Later geven we aan elkaar toe: we waren allebei bang. Het was een onveilige klif en we zaten zó afgelegen: wat te doen als de ander écht iets oploopt? De wijze les: Hike met meer dan 2 personen & raak niet van de weg. :)

Van Latacunga naar Mindo moet ik via Quito, maar deze langgerekte stad heeft 2 busstations: ik moet een andere hebben dan waar ik aankom. ‘Gewoon die bus pakken, daar overstappen en dan kom je op Ofelia.’ Op de één of andere manier maar ik van ‘Ofelia’, ‘Ecovia’, en kom compleet ergens anders uit. Zodoende is mijn goedkope reisplan toch de mist in gegaan en brengt een taxi me naar Ofelia. Típico..

De laatste week!

PS: Mooi moment tijdens het ijsklimmen: ik val en glij 3 meter naar beneden. Het domino-effect gebeurt, de rest gaat mee :)
PS2: Als we later aan Milton, de 2e tourguide, uitleggen waar we rechtsomkeert maakten, vertelt hij dat het nog maar 1.5 uur naar de top was. Hij had ons zeker gemotiveerd om het te halen, maar helaas was hij al afgedaald met Simon. Julian loog ook nog eens recht in ons gezicht...