Aankomst en eerste dagen in Cuenca

Buenos días a todos!

Maandag pak ik om 15.02 samen met Milou de trein van Eindhoven naar Venlo. Bij het overstappen aldaar, is het even slikken. Milou zal teruggaan naar Eindhoven, ik vertrek. Na een weekend samen is het lastig om afscheid te nemen. Dan is het de Deutsche Pünktlichkeit die de klok slaat. De trein rijdt op tijd en ik heb een bepaalde zitplaats. Deze stiptheid zal flink veranderen in Zuid Amerika :). Op Frankfurt Flughaven is er een protest aan de gang: ‘Fluglärm macht krank’. De oproerkraaiers eisen dat er niet meer tussen 22.00 en 06.00 wordt gevlogen en willen de bouw van een nieuwe landingsbaan verhinderen. Daarvoor komen ze elke maandag van 18.00-19.00 in grote getale protesteren, met borden, spandoeken en leuzen. Dit schouwspel pik ik even mee.

De vlucht gaat prima, alleen is het Condor-vliegtuig verre van comfortabel. Tsjah, wat wil ik, voor 450 euro.. Gelukkig lukt het me om veel te slapen. Na een stop in Santa Domingo en een overstap in Panama kom ik om 12 uur ’s middags aan in Quito. Daar boek ik het vliegtuig naar Cuenca, die 2 uur later vertrekt. Cuenca is de derde grootste stad van Ecuador en ligt evenals Quito op hoogte (2500 meter boven de zeespiegel). De stad heeft 450.000 inwoners en hier ga ik de komende vier weken vertoeven.

Een taxi brengt me naar Hostal Villa del Rosario, waar gelukkig genoeg bedden zijn. Ik krijg een kamer met 4 bedden voor mij alleen, en kan niet langer wakker blijven dan 6 uur PM. De rust was nodig, want ruim 12 uur later word ik pas wakker! De vroege ochtend gebruik ik om het aanbod Spaanse scholen in Cuenca uit te pluizen, omdat er Wifi in het hostel is. De scholen blijken allemaal bijna hetzelfde aanbod te hebben, aldus de websites. Ik besluit daarom het centrum in te lopen, op zoek naar Spaanse scholen. M’n vermoeden blijkt inderdaad te kloppen. Allemaal zijn ze ongeveer even duur en bieden hetzelfde aan.

Zodoende heb ik gekozen voor een school die goed aangeschreven staat. Hij is weliswaar 100 dollar duurder in totaal, maar het gevoel was het beste. Afdingen is lastig in Ecuador, want met pijn en moeite hoef ik de inschrijfkosten ($20) niet te betalen. Meer korting zit er niet in. Mijn programma? Vier weken lang, 5 dagen per week, 4 uur Spaanse privéles per dag. Daarnaast verblijf ik vanaf aanstaande maandag in een gastgezin. Onder het mom van ‘grenzen verleggen’, heb ik dit gekozen. Waar zal ik in terechtkomen? Hoe zal het zijn?

Na het regelen in de stad ben ik erg moe, maar eerst wil ik nog wat eten. Vlakbij mijn hostel loop ik daarom een restaurant binnen. De eigenaar blijkt letterlijk geen woord Engels te spreken. Zelfs de woorden ‘dinner’ en ‘eat’, die wel op de borden buiten staan, doen geen lampje branden. Als ik ‘eten’ gebaar, roept hij een paar keer ‘comer’. Dat zal het vast zijn: Sí, comer! Weer een woordje geleerd :). Hij gebaart me om een plekje te kiezen, en ik verwacht een menukaart. Na een paar minuten komt hij echter niet aanzetten met een menukaart, maar met bonen/aardappelsoep en popcorn. Ook goed. Ik heb m’n soep nauwelijks op, of er komt nog een hoofdgerecht: rijst, vis, groenten en een glas limonade. Allemaal heerlijk, voor maar $3,50. Ik heb er 4 van gemaakt, omdat de man zo vriendelijk was.

Donderdagochtend was het tijd voor Spaanse les. Vanaf nu heb ik elke werkdag 4 uur privéles van Patricia, een señorita van 31 jaar oud. Ze spreekt niet heel veel Engels, dus is het extra goed opletten. Dit omdat ze in haar enthousiasme veel woorden zegt en snel praat. Een vrolijke kletskous! Prima, want ik wil zoveel mogelijk oppikken. De uren vliegen voorbij en de vocabulaire & grammatica vliegen me om m’n oren. Helaas krijg ik ook huiswerk mee… No me gusta!

In de pauze van de lessen trek ik op met een Duits meisje, Kristina, en een Canadees echtpaar, Scott & Rosalyn. Zij zijn beduidend minder tevreden met hun docent, maar zijn even positief over Ecuador en Cuenca. In de school zijn er verrassend veel 40+ers die Spaans leren: ik ben één van de jongste studenten. Een nieuwe situatie, waar ik niet aan gewend ben.

M’n naam is in Ecuador overigens veranderd in Diego. Op m’n vraag wat ‘Dirk’ in het Spaans is, kwam de directeur van de school met deze naam. Dit werd door Patricia onmiddellijk verbasterd tot Dieguito, zoals dit bij veel Spaanse namen gebeurd (Juanito y Pedrito). Weer een nieuwe bijnaam!

Vrijdagmiddag beleef ik opnieuw een vreemde situatie. Bij het zoeken van een schakelaar voor een Europees stopcontact, loopt een vrouw met me mee. Ze stelt zich voor, Mary, en brengt me naar een winkel die het verkoopt (25 eurocent). Daarna hebben we een moeilijk gesprek in gebrekkig Spaans, waarbij ze zegt dat ik knap ben en of ik met haar wil lunchen. Internationale vrouwendag, vooruit. Eerst laat ik een foto van Milou zien en zeg dat zij mijn ‘Novia’ is. Ik zie de lunch als een goede Spaanse oefening, maar het heeft een hele andere wending. Ze vertelt al snel geen geld te hebben, en als ik het goed begreep, heeft ze 2 kinderen, geen man en geen geld. En is ze ziek. Snikkend zegt ze dat ze dood gaat. En of ik haar wil steunen met ‘dinero’, geld. De lunch heb ik betaald, maar dan taai ik snel af. Aparte ervaring, omdat er veel stiltes vielen. Ongemakkelijkheid ten top, helemaal door het taalprobleem.

Zaterdag een excursie, maandag naar het gastgezin!

Diego

PS: Elke dag is het rond de 21 graden celsius, dus heerlijk om in het zonnetje Spaans te leren of te lezen.
PS2: Het is een briljante zet geweest om de getallen 1-100 uit mijn hoofd te leren. Dingen kopen wordt veel makkelijker!
PS3: Regilio Tuur, de biografie, is uitgelezen. Geen aanrader, maar prima weg te lezen.
PS4: Mary zei dat ze 39 was, maar haar vrienden vinden dat ze er uitziet als 30. :)