Wwoofen in de Hacienda Ccapacca
Blijf op de hoogte en volg Dirk
02 Augustus 2013 | Peru, Curahuasi
¡Hola!
Op maandagochtend pak ik de bus naar Curahuasi, om van daaruit richting de boerderij te gaan. Over de hobbelige bergweggetjes brengt een paradero mij naar de ontzettend afgelegen Hacienda Ccapacca, de ecologische boerderij waar ik zal gaan vertoeven. Met minimale informatie kom ik aan en ontdek ik dat het compleet anders is dan ik het me had voorgesteld.
Zo is de eigenares een Amerikaanse vrouw van 55, Deborah, en de voertaal op de boerderij is Engels. De Hacienda omvat veel land, echter zijn alleen een tuin en een akker van in totaal 2 voetbalvelden verbouwd. Verder zijn er maar liefst 10 andere Wwoofers, voornamelijk Amerikanen, en meer vrouwen dan mannen. De boerderij wordt gecompleteerd door 2 katten, 2 honden, 4 kippen en 5 geiten. Dit wordt mijn tijdelijke familie voor minstens 2 weken!
Wat voor omstandigheden staan me hier te wachten? Ten eerste is er geen elektriciteit, alleen een generator die een half uur per dag aangaat voor het (telefoon)gebruik van de eigenares. Er is geen douche en een beperkte watervoorraad vanwege de vele Wwoofers. We eten drie veganistische maaltijden per dag, die Deborah bereidt, en het drinken is water of kruidenthee. Verder zijn er nauwelijks geluiden (op die van de dieren na), dus ook geen muziek, geen nieuws en geen spiegels.
Oftewel, het leven in de hacienda is primitief. We staan op met de zon en gaan na zonsondergang naar bed. Hiertussen werken we ongeveer 7 uur per dag. Na het ontbijt brengen we de vijf geiten naar de wei en verzamelen we hun abono (poep) voor het bemesten van het land. Hierna volgen de dagelijkse taken. Deze zijn redelijk gevarieerd en het blijkt hard werken te zijn. Uiteindelijk heb ik 5 dagen onkruid gewied in de tuin, 1 dag gezaaid (radijs) en 4 dagen een stuk van de berg met een pikhouweel uitgehakt, voor een nieuw waterreservoir.
Misschien klinkt dit allemaal niet heel aantrekkelijk, maar ik geniet met volle teugen! Het is heerlijk om buiten te werken, veel te slapen en gezond te leven. Bovendien is het een leuke groep en kan Deborah fantastisch koken. Na de vijf werkdagen hebben we twee dagen vrij; tijd voor excursies! De eerste vrije dag ga ik met een groepje naar de rivier (1400 meter de berg afdalen), waar ik een ijskoud bad neem (eindelijk schoon, yay!). Op een andere dag staat wederom iets nieuws voor me te wachten: Paardrijden! Samen met Brian rijd ik naar het dichtstbijzijnde dorpje, Antilla (50 huizen, 2 miniwinkeltjes) en terug. Twee schitterende tours in een verlaten gedeelte van de Andes. Tijdens de afdaling komen we geen andere mensen tegen, en bij het paardrijden een handvol mensen.
Als ik er zo erg van genoot, waarom ben ik dan maar twee weken gebleven? Omdat het stiekem toch elke dag hetzelfde is. Er verandert niks en dat waarschijnlijk zal de komende jaren zo blijven (ondanks de plannen van Deborah; een hotel, kabelbaan naar de rivier en een golfcourse maken). Bovendien is het heel lastig om aan m’n boek te werken. M’n laptop kan ik niet gebruiken door het gebrek aan elektriciteit, dus wordt het schrijven met de hand aan m’n verhaal. Back to basic, zoals schrijvers vroeger deden. Het is echt een stuk moeilijker, want het gaat veel langzamer en is meer werk dan ik had verwacht. Toch hebben nieuwe ideeën een plaatsje gekregen en beginnen dingen zich te verbinden in mijn hoofd. Het begint écht één geheel te worden…
Nu ben ik terug in Cuzco, waarna ik binnenkort naar het Noorden van Peru wil gaan. Plannen zijn een trektocht nabij Huaraz, een of twee stranddagen in Mancora en dan terug naar Ecuador! Cuenca, de plek waar het begon, sowieso, maar ook de andere hoogtepunten wil ik meepakken. Helaas geen jungle of Galápagos, want dat trekken de financiën niet. Maar ik blijf genieten!
Vergeet de foto’s niet te bewonderen; de hacienda heeft een schitterende omgeving.
Dirk
PS: Gemiddeld meer dan tien uur per dag slaap, het lichaam went er tot m’n verbazing vrij gemakkelijk aan.
PS2: Onvoorstelbaar hoe je ongezonde dingen gaat missen. Al het voedsel was supergezond, maar toch droomde ik van allerlei soorten snacks, snoep en zelfs vlees.
PS3: Een kraakheldere lucht leverde duizenden zichtbare sterren op ’s avonds.
PS4: Er was een koe op het land van Deborah, die ik opjaagde, waarna een Peruaanse werknemer hem met een lasso ving. Als een echte cowboy :)
Op maandagochtend pak ik de bus naar Curahuasi, om van daaruit richting de boerderij te gaan. Over de hobbelige bergweggetjes brengt een paradero mij naar de ontzettend afgelegen Hacienda Ccapacca, de ecologische boerderij waar ik zal gaan vertoeven. Met minimale informatie kom ik aan en ontdek ik dat het compleet anders is dan ik het me had voorgesteld.
Zo is de eigenares een Amerikaanse vrouw van 55, Deborah, en de voertaal op de boerderij is Engels. De Hacienda omvat veel land, echter zijn alleen een tuin en een akker van in totaal 2 voetbalvelden verbouwd. Verder zijn er maar liefst 10 andere Wwoofers, voornamelijk Amerikanen, en meer vrouwen dan mannen. De boerderij wordt gecompleteerd door 2 katten, 2 honden, 4 kippen en 5 geiten. Dit wordt mijn tijdelijke familie voor minstens 2 weken!
Wat voor omstandigheden staan me hier te wachten? Ten eerste is er geen elektriciteit, alleen een generator die een half uur per dag aangaat voor het (telefoon)gebruik van de eigenares. Er is geen douche en een beperkte watervoorraad vanwege de vele Wwoofers. We eten drie veganistische maaltijden per dag, die Deborah bereidt, en het drinken is water of kruidenthee. Verder zijn er nauwelijks geluiden (op die van de dieren na), dus ook geen muziek, geen nieuws en geen spiegels.
Oftewel, het leven in de hacienda is primitief. We staan op met de zon en gaan na zonsondergang naar bed. Hiertussen werken we ongeveer 7 uur per dag. Na het ontbijt brengen we de vijf geiten naar de wei en verzamelen we hun abono (poep) voor het bemesten van het land. Hierna volgen de dagelijkse taken. Deze zijn redelijk gevarieerd en het blijkt hard werken te zijn. Uiteindelijk heb ik 5 dagen onkruid gewied in de tuin, 1 dag gezaaid (radijs) en 4 dagen een stuk van de berg met een pikhouweel uitgehakt, voor een nieuw waterreservoir.
Misschien klinkt dit allemaal niet heel aantrekkelijk, maar ik geniet met volle teugen! Het is heerlijk om buiten te werken, veel te slapen en gezond te leven. Bovendien is het een leuke groep en kan Deborah fantastisch koken. Na de vijf werkdagen hebben we twee dagen vrij; tijd voor excursies! De eerste vrije dag ga ik met een groepje naar de rivier (1400 meter de berg afdalen), waar ik een ijskoud bad neem (eindelijk schoon, yay!). Op een andere dag staat wederom iets nieuws voor me te wachten: Paardrijden! Samen met Brian rijd ik naar het dichtstbijzijnde dorpje, Antilla (50 huizen, 2 miniwinkeltjes) en terug. Twee schitterende tours in een verlaten gedeelte van de Andes. Tijdens de afdaling komen we geen andere mensen tegen, en bij het paardrijden een handvol mensen.
Als ik er zo erg van genoot, waarom ben ik dan maar twee weken gebleven? Omdat het stiekem toch elke dag hetzelfde is. Er verandert niks en dat waarschijnlijk zal de komende jaren zo blijven (ondanks de plannen van Deborah; een hotel, kabelbaan naar de rivier en een golfcourse maken). Bovendien is het heel lastig om aan m’n boek te werken. M’n laptop kan ik niet gebruiken door het gebrek aan elektriciteit, dus wordt het schrijven met de hand aan m’n verhaal. Back to basic, zoals schrijvers vroeger deden. Het is echt een stuk moeilijker, want het gaat veel langzamer en is meer werk dan ik had verwacht. Toch hebben nieuwe ideeën een plaatsje gekregen en beginnen dingen zich te verbinden in mijn hoofd. Het begint écht één geheel te worden…
Nu ben ik terug in Cuzco, waarna ik binnenkort naar het Noorden van Peru wil gaan. Plannen zijn een trektocht nabij Huaraz, een of twee stranddagen in Mancora en dan terug naar Ecuador! Cuenca, de plek waar het begon, sowieso, maar ook de andere hoogtepunten wil ik meepakken. Helaas geen jungle of Galápagos, want dat trekken de financiën niet. Maar ik blijf genieten!
Vergeet de foto’s niet te bewonderen; de hacienda heeft een schitterende omgeving.
Dirk
PS: Gemiddeld meer dan tien uur per dag slaap, het lichaam went er tot m’n verbazing vrij gemakkelijk aan.
PS2: Onvoorstelbaar hoe je ongezonde dingen gaat missen. Al het voedsel was supergezond, maar toch droomde ik van allerlei soorten snacks, snoep en zelfs vlees.
PS3: Een kraakheldere lucht leverde duizenden zichtbare sterren op ’s avonds.
PS4: Er was een koe op het land van Deborah, die ik opjaagde, waarna een Peruaanse werknemer hem met een lasso ving. Als een echte cowboy :)
-
24 Augustus 2013 - 17:53
Steven:
Zo vangen cowboys indianen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
