Gíron, mijn verjaardag en een heel varken!

Hey Chau!

Zaterdag is het eigenlijke plan om weer naar Cajas te gaan, maar iedereen zegt af, waardoor Rebecca en ik overblijven. We besluiten de bus te pakken naar Gíron, omdat daar een toffe waterval schijnt te zijn. Dit is letterlijk alle kennis die we hebben als we daar aankomen. Op zoek! Gelukkig ontmoeten we 3 Fransen en een Ecuadoriaan die dezelfde richting opgaan. De waterval blijkt niet in Girón te liggen maar in Chorro, 6 kilometer de berg op. Wat nu? Er rijdt een busje langs, die we tegenhouden: kunnen we mee naar boven rijden? 5 dollar later zitten we met z’n allen in de achterbak. Muy Bien! Boven aangekomen hebben we de keuze: de simpele 10 minuten loop die alle toeristen doen, of door de bossen, 1.5 uur klimmen voor de bovenste waterval? Aventura, sí! We zijn bijna de enigen die deze tocht doen, op 2 families na. Door een smal stenen/blubberpad vervloek ik wederom m’n gympies, maar de tocht is het waard: El cascada es impresionante! Op de terugweg schat ik echter een situatie totaal verkeerd in…

… en stap ik in een gigantische koeienvlaai. ‘I thought it was a rock.’ M’n hele schoen smerig, evenals de onderkant van m’n broek. De rest van de groep vind het prachtig, ik stink. Gelukkig loop ik het grootste gedeelte er snel af. Als we terug zijn bij de ‘start’ van de tocht, nemen we afscheid van de Fransen en lopen we terug naar beneden in de zon. Tot het weer compleet omslaat en het zacht begint te regenen. We besluiten te liften en na 3 volle auto’s krijgen we op het juiste moment een lift van een Ecuadoriaans gezin. De hoosbui van 10 minuten gaat aan ons voorbij. Plotselinge stortbuien en wisselend weer, het is Ecuador eigen. Maar de vriendelijkheid van de Ecuadorianen houdt ons droog. ’s Avonds doen we met een groep een drankje in de stad en de volgende dag is het spierpijn in de benen.

Dan m’n verjaardag op vrijdag. Als ik binnenkom zie ik een tekening op het bord en daarna krijg ik een taartje en drie cadeautjes : een appel, banaan en een struisvogel-pen. Qué chevere! We kopen koekjes als traktatie voor de rest van de school en in de pauze word ik op een traditie in Ecuador getrakteerd. Het aantal jaren van m’n nieuwe leeftijd, in zweepslagen op m’n kont. Zesentwintig birthday-spanks, ga er maar aanstaan. De eerste vier rammen erop los, maar gelukkig word ik daarna gespaard :) .

Door het vele komen en gaan van mensen, leek het er even op dat ik ’s avonds alleen zou zijn, want Maud was donderdag en vrijdag naar Guayaquil. Gelukkig besluit Becky nog een week te blijven en worden we vergezeld door het Deense stelletje Silas & Malou, Erin uit Amerika en Kristina uit Denemarken. Zodoende krijg ik een happy birthday lied, gezongen en gedrumd in het Deens. Na een grote pizza (The pizza got his own chair) duiken we een karaokebar in, waar de pitchers snel leeggaan en we zingen alsof er geen morgen zal komen. Footloose, I gotta feeling, Total Eclipse of the heart, Justin Bieber en Grease (met Becky) zijn mijn bijdragen. De Denen doen een Spaanse duit in het zakje; Me gustas tú. Om 1.40 taait iedereen af en gaan Becky en ik nog vol enthousiasme een discoteca in, die helaas 3 nummers later (Daddy Yankee, Gustavo Lima en Gangnam Style) al sluit. Op vrijdag is het om 2 uur al klaar hier, helaas. Desalniettemin een prima verjaardag!

Zaterdag is een katerdag (katers kennen ze ook in Zuid Amerika), maar zondag is er een tripje. Samen met Maud, Juan Diego, Rebecca en Vanessa ga ik naar Guadeloc, een dorpje 30 km verderop. Daar lunchen we redelijk typisch: In de mercado zijn heel veel kraampjes die allemaal een heel varken op het spit hebben gehad. Hier wordt wat vlees met de hand uit getrokken en vervolgens geserveerd met aardappels en wat groenten. De foto’s laten de sfeer zien, en ik moet toegeven: het was lekkerder dan ik dacht.

Qué más? Of ik heb geschreven? Jazeker! Tot nu toe 8 kantjes met 3000 woorden. Dat is minder dan ik vooraf had gehoopt, maar de Spaanse lessen (+ huiswerk) nemen veel tijd in beslag. Van de drie ideeën die ik vooraf had, ben ik er slechts met één bezig, maar het gaat bijzonder goed (al zeg ik het zelf). De komende tijd hoop ik elke week meer te gaan schrijven.

De bus naar Lima is geregeld, ik vertrek woensdag 10 april in de nacht naar Peru. De laatste dagen zijn aangebroken. Laatste keer Spaans, Salsa en de laatste nachten in m’n minikamertje.

Adiós!

PS: We zijn nog een hypermercado ingegaan zondag: naast de gebruikelijke supermarktartikelen, vond je hier onder anderen ook spellen, scooters, gereedschap, meubels, muziekinstrumenten en kleding. Een winkel met 45 kassa’s :)