Met de bus naar Lima & een terugblik

¡Hola!

Na een sushidiner en een afscheid van alle mensen die ik hier heb ik leren kennen, pak ik om 22.30 de nachtbus richting Chiclayo, Peru. Een halfvolle bus met een dubbele stoel voor mij, dikke vette prima. Klaar om te gaan! De tocht duurt 12 uur en ik neem me voor om veel te slapen. Hier komt helaas niet heel veel van terecht. Zo zijn de wegen in Peru en vooral Ecuador belabberd. Overal wegomleggingen en veel, heel veel drempels. De belofte ‘We only stop at the border en Chiclayo, wordt gebroken. Overal worden mensen opgehaald. Ergens voor de grens komt er een politieman de bus in, om iedereen te filmen. De grensovergang is om half 3 en deze gaat verrassend vloeiend. Het groepje gringo’s loopt naar een kantoortje, vult formulieren in, krijgt stempels en gaat terug de bus in. Als ik in de bus zou zijn gebleven, zou ik niet gecontroleerd zijn, merkwaardig genoeg.

Bij de aankomst in Chiclayo koop ik een ticket voor m’n volgende nachtbus. Deze vertrekt pas om 7 uur ’s avonds, waardoor ik de dag vul met schrijven, zonnen en Spaans. De stad Chiclayo heeft naast de kathedraal namelijk niet echt iets te bieden, aldus het tourist office. De tweede busrit is heel vol en minder comfortabel, maar gelukkig kom ik vrijdagochtend aan in Lima. Je hoort mij niet klagen:
In 35 uur leg ik meer dan 1400 kilometer af met 2 bussen, voor 32 euro in totaal. Bizar idee als je bedenkt dat een retourtje Nijmegen-Amsterdam zonder korting volgens mij dezelfde prijs is.

De terugblik

Het gastgezin en ik was een ongelukkige combinatie. Het huis was ver weg van het centrum, alleen de oma en overgrootoma (die ik niet kon verstaan) zochten een beetje contact en de rest ging z’n eigen gang. Ik voelde me als een puber, die alleen met het eten bij z’n ouders zit en verder van huis is. Niet echt zoals het hoort / wat ik verwachtte… Andere families bezoeken dingen met de studenten, krijgen veel bezoek en betrekken de gast in het familieleven. Bij mijn familie ging het meer om de inkomsten, kreeg ik het idee. Het hostel was op alle gebieden beter voor mij, vooral ook omdat ik m’n vrijheid (nu nog meer) apprecieer.

In hoeverre heb ik dan de cultuur leren kennen? Moeilijke vraag, maar ik heb een redelijk beeld van het leven in Cuenca overgehouden aan de hand van gesprekken met onbekenden in het park, m’n lerares en Maud en d’r Ecuadoriaanse vriend Daniel. Engels spreken lokalen nauwelijks, waardoor het buitengewoon lastig is om de cultuur écht te leren kennen. Wat ik wel kan zeggen: Ecuadorianen zijn gelovig, conservatief, leven in grote families samen in één huis, eten ’s middags warm, zijn heel behulpzaam en houden van dansen.

Vooral dat dansen vind ik mooi om te zien: hoe onzeker Nederlanders (West-Europeanen) meestal voor het dansen zijn (en daarom veel alcohol drinken), zo natuurlijk gaat het bij de mensen hier. Met een glimlach laten ze de heupen swingen, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Hoe anders waren de salsaklassen van mij… Volgens Malou is het verschil te merken tussen mijn eerste lessen en de laatste, maar eigenlijk kan ik nog bereweinig. Acht uur les is een begin, maar in Lima komen er hopelijk privélessen met Milou aan!

Ondanks het feit dat Cuenca een relatief rijke stad is, verdienen mensen niet heel veel. Er is helaas heel veel kinderarbeid, vaak in familiebedrijfjes. Maar ook kinderen die ’s avonds laat dingen verkopen. Eeen jongetje dat de bus in gaat, zingt, en vervolgens om geld vraagt, het gebeurt hier. Andere buservaringen: Een clown die grappig poogt te zijn en slechte grappen vertelt voor geld (‘Als je me niks geeft, ga ik je zoenen’). Een man die zijn situatie vertelt: Geen werk, geen huis, ik heb in het leger gezeten, maar nu niks meer. Dit is mijn kind: ‘Vrienden, help mij.’ Mensen die van alles willen verkopen: vers fruit, emmers, cake of chips. In contrast hiermee staat de rijkere klasse, waarbij helaas de digitalisering ook heeft toegeslagen. Mensen die tijdens de lunch alleen maar met hun smartphone pielen, dat is toch iets waar ik slecht tegen kan. Individualisering bij de rijkeren, bah.

Gelukkig doe ik er niet aan mee. Alle afspraken die ik hier had, werden op de charmante, ouderwetse manier gemaakt. Zonder telefoon of mail, gewoon ‘zo laat daar’. Tot nu toe heb ik een aantal keer moeten wachten, maar ben nog nooit teleurgesteld. Veel leuker dan alle zekerheid van de telefoon! Ouderwets is het nieuwe modern.

Het eten in Cuenca ga ik toch missen, de flinke maaltijd voor 1 dollar 50. Wat ik niet ga missen, is het 2 keer per dag rijst eten. M’n lerares eet zelfs 3 keer per dag rijst. Cavia is een delicatesse, het wordt niet vaak gegeten. En smaakt overigens naar kip. Overigens smaakt nieuw vlees vaak naar kip, helemaal als je een pootje te pakken hebt.

Hoeveel Spaans leer je in 90 uur les en (ongeveer) 50 uur zelfstudie? Moeilijk te zeggen. Als laatste ‘test’ moest ik het hele bord volschrijven met infinitieven van werkwoorden. M’n leraar Santiago had streepjes gezet, deze moesten allemaal gevuld worden. Met minder nam hij geen genoegen. Twintig minuten en 112 werkwoorden later was ik klaar. M’n woordenschat is redelijk voor een beginner. Maar mijn kennis van de werkwoordsvormen in verschillende tijden is klein: ik ken er slechts 6 (van de 18 redelijk veel gebruikte). Anders gezegd: ik kan me verstaanbaar maken, dingen regelen, maar een diep, intensief gesprek zit er niet in.

Dit komt ook omdat mensen die Spaans als eerste taal hebben, veel weglaten. Deze twee zinnen komen op hetzelfde neer:
- Yo estoy caminando a la escuela, porque yo tengo clase.
- Caminando a la escuela, tengo clase.
Bij de tweede zin heb ik toch wat meer nodig om het te snappen. Het is (zoals met alles wat nieuw is) een kwestie van wennen. Ik zit er aan te denken om meer lessen te nemen. In ieder geval heb ik de komende weken voldoende stof om m’n niveau nog meer op te krikken :)

Na een drankje met Paul en Mapi gisteravond, ga ik straks Milou van het vliegveld halen. Yay!

Dirk

PS: Ondanks het vaak mooie weer, zijn terrassen schaars. Alleen de Gringo tent ‘Coffee tree’ heeft een groot terras.
PS3: Dat de mensen van het hostel en ik wel een match zijn, blijkt bij de afrekening. 192 dollar wordt 190. Een stukje sympathie, zie je niet vaak bij goedkope hostels in een relatief arm land.
PS4: Het heeft uiteindelijk heel veel geregend en er zijn karaokebarren in overvloed in Cuenca!