Salkantay, Machu Picchu & Sandboarding

Chicos y chicas,

Milou en ik zijn in dit verhaal aangekomen in Cuzco, de hoofdstad van de Inca’s, midden in het Andesgebergte, op 3450 meter hoogte. De plotselinge overgang naar deze hoogte voelen we, dus wordt het eerst 2 dagen acclimatiseren. Dan boeken we bij één van de honderden tourist agency’s onze trip naar Machu Picchu! De keuze is gevallen op de Salkantay Trek, een vijfdaagse trektocht voor in totaal 240 dollar.

Om 4.30 in de ochtend worden we de volgende dag opgehaald. Bepakt met slechts een kleine rugzak beginnen we met een bustocht, die ons dropt aan de voet van de hogere bergen (het einde van de asfaltwegen). Na een ontbijt stelt de groep zich aan elkaar voor, vanaf nu zijn we een ‘familie’. De eerste 2 dagen lopen we in totaal 42 kilometer, bergop en –af, door het prachtige landschap van de Andes. Smalle paden waar auto’s niet kunnen komen (enkel paarden), groene gebieden en heerlijk frisse lucht. We slapen in tenten op kleine kampen, waarbij de luxe aan de kant wordt gezet: Douchen zit er niet in deze dagen. Dag twee klimmen we naar het hoogste punt van de trip: hoger dan 4600 meter! Hier doen we een ritueel, waar Tourguide André helemaal in opgaat. Vanwege zijn achtergrond (Inca-bloed), gelooft hij in de kracht van de natuur en het brengen van offers (cocabladeren en Pisco). Het groepsgevoel groeit en het bezorgt me kippenvel: Een bijzondere ervaring.

Dag 3 en 4 zijn relatief makkelijkere dagen, want we lopen minder kilometers en doen andere activiteiten. Zo eindigen we de derde dag in de warmwaterbron, waar we onze voeten rust gunnen, te midden van de bergen. Die ontspanning kon iedereen goed gebruiken. Op dag 4 staat ziplinen (tokkelen) op het programma, waarbij we vliegen door de valleien! De laatste dag gaat de wekker om 4.15, waarna we ons haasten naar de ingang van Machu Picchu. Gebrand om als eerste boven te komen ontmoeten we een Nederlands meisje, Mirjam, die ook een hoog tempo heeft. We haasten ons en blijken 3e, 4e en 5e te zijn: Niet slecht! Helaas voor ons valt er weinig te genieten, want het weer valt zwaar tegen; Dichte mist en regen (maximaal 10 meter zicht). Later, als het opklaart, zien we het totaalplaatje en wordt duidelijk waarom MP bijzonder is.

Op het eerste gezicht stellen de ruïnes niet heel veel voor: Opgestapelde stenen in de vorm van huizen en muren, waar lama’s doorheen banjeren en gras kauwen. Maar de omgeving, die is fantastisch! We zitten bovenop een berg en aan alle kanten zien we andere hoge bergtoppen, heel veel groen, valleien en rivieren. Dit maakt de plaats speciaal, en we blijven er liefst 6 uur hangen. Wat een trek, wat een waar voor ons geld!

Hierop inspelend: Het is bizar (vergeleken met Nederland) hoe weinig mensen hier eigenlijk verdienen: Van onze tocht ging in totaal 90 dollar naar de entree van de MP en de trein van Aguas Calientes naar Ollantaytambo. Verder waren 4 keer ontbijt, 4 keer lunch, 4 keer avondeten, 1 hostelovernachting en het huren van slaapzakken bij deze prijs inbegrepen. Het overgeblevene geld ging naar 2 tourguides, 2 koks en 3 mannen die de tenten en bagage met paarden naar de plaatsen brachten. Het zet me weer aan het denken: Zou hun loon minder zijn dan de winst die de tour agency maakt..?

In Arequipa hebben we een Koninginnedagfeest bezocht, wat geen grote fuif bleek te zijn. Er wonen 20 Nederlanders in deze stad, allemaal 40+. Enkele mensen die hun liefde (op latere leeftijd) hebben gevonden in Peru, anderen werkend in een weeshuis of ander vrijwilligersorganisatie en een enkele hippie. Een bont gezelschap, dat voornamelijk over zichzelf praatte, veel dronk en niet luisterde naar ons verhaal. De kaas en (soort) bitterballen maakten een hoop goed :) !

Snel door naar Ica en Huacachina. Ica blijkt een arbeidersstad te zijn, absoluut geen toeristische bezoek waard (behalve wijnliefhebbers). Huacachina daarentegen, is een heerlijk rustig oasedorpje: om het meer staan in totaal ongeveer 50 gebouwen. Dat is het. Hier ontspannen we en in de middag boeken we samen met een Britse jongen een Sandbuggy & Sandboarding tour. Begeleid door een chauffeur die alleen maar lacht (waarvoor hulde), scheuren we over het zand, de heuvels op en af. We boarden naar beneden, liggend op het board of staand. Allebei gaaf, maar zijn we geen board-talenten.

In Lima nemen Milou en ik afscheid: nu beginnen onzekere, nieuwe tijden. We hadden allebei liever gehad dat ze langer bleef, maar helaas gaan we elkaar nu lang niet zien. Het beste ervan maken; hopelijk komt het manuscript van de grond :)

Dirk

PS: Speciaal dankwoord aan m’n zus, die bergschoenen voor me had meegenomen. Geen blaren, ondanks de 70 kilometer lopen!
PS2: Richard, de Engelse jongen waarmee we sandboarden, had dezelfde tour gedaan. Hij was helemaal ziek geworden van de hoogte: kon nauwelijks eten, was na elke 20 meter lopen moe en had een zware tijd. Achteraf heb ik de hoogte toch onderschat..
PS3: Er zijn eucalyptusbomen in de Andes!