Alleen verder reizen; een week in Ayacucho

Amigos,

¡Una nueva semana con nuevas aventuras!

Nadat ik Milou en m’n moeder heb afgezet op de luchthaven van Lima, begint het echte avontuur. Het is hetgene waar ik zo naar uitkeek, maar ook nerveus voor was: zonder plan reizen in een ander land. Het begint helaas dramatisch, want de eerste dagen is m’n maag van streek en ben ik tot heel weinig in staat. Een dormgenoot is ervan overtuigd dat het een parasiet in m’n maag is, maar daar trek ik me niks van aan. Na een paar dagen gaat het beter en ga ik met een groepje van het hostel naar de fonteinenshow in Lima. Dan is het tijd voor de volgende stad, Ayacucho!

Een nachtbus met een groep mormonen (ik ben een folder rijker) brengt me terug naar de Andes. Ayacucho is de stad waar Gijs, een vriend van me, lange tijd vrijwilligerswerk met straatkinderen heeft gedaan en z’n huidige vriendin Céline heeft ontmoet. Zonder enige kennis van de stad kom ik vrijdagochtend aan. Ayacucho blijkt een compleet andere stad te zijn dan Arequipa, Lima en Cuzco. Het is minder ontwikkeld, véél minder toeristisch, goedkoper en volgens de toeristenfolder zijn de mensen geloviger en traditioneler dan de meeste steden in Peru.

In deze stad bivakkeer ik een ruime week in een miniprivékamer met een koude douche en toilet zonde bril (je moet geen hoge eisen stellen voor minder dan 3 euro per nacht). What to do? Leven volgens een redelijk strak patroon: ’s Ochtends beklim ik één van de omliggende heuvels/bergen, ’s middags leer ik Spaans en schrijf ik, ’s avonds lees ik en schrijf ik. En dat ging me goed af! Conditie opbouwen, Spaans ontwikkelen en schrijven, todo bien :) .

Als ik terugloop van een berg, roept een groep bierdrinkende (Zondag, 10 uur AM) Peruanen me en zegt dat ik bij het huis er tegenover moet aankloppen, ‘daar wonen Gringo’s, daar woont Pieter, uit Nederland’. Waarom niet? Ik klop aan en er doet een meisje open. Daar sta ik dan, zonder verhaal: ‘Ik ben ook Nederlands en ik moest van hun aankloppen.’ Ze kijkt me raar aan, maar nodigt me daarna wel binnen uit. Ze blijkt te werken bij dezelfde organisatie als Gijs en Céline en vertelt over de stad Ayacucho. Tot 1995 was er een jarenlange burgeroorlog met lokale terreuraanslagen. Bijna alle 20+ers hebben wel een familielid hieraan verloren. Verder heerst er een alcoholprobleem en een probleem met zwerfhonden, vertelt ze terwijl we pasta lunchen.

Vanaf dat moment valt het me pas op. Of het nu 12 uur ’s middags of 7 uur ’s avonds is, als ik zie al lopend door de stad minstens één dronken persoon. Vermijden is beter dan oplossen, dus ik loop er met een grote boog eromheen, als gringo zijnde. Het straathondenprobleem is ook groter dan ik doorhad. Bijna in elk stukje straat loopt of ligt er wel één. Ze zien er heel slecht uit; vaak zonder haar of met een pijnlijke poot. Ook vallen ze mensen wel eens aan: ‘Dan moet je stenen gooien en wegwezen.’ Dat bleek nodig te zijn! Ik heb een paar keer moeten dreigen met stenen, terwijl ik wegrende. Geen fijne dingen, maar het zijn kenmerken van een onderontwikkelde stad in een arme regio. Waar Lima en Cusco van toerisme profiteren, heeft Ayacucho geen echte trekpleister. Dat verklaart ook de weinige andere gringo’s.

Apart gegeven is dat de goedkope prijzen mij nóg gieriger maken. In Ayacucho geef ik zo goed als niks uit, en toch vergelijk ik alle prijzen en twijfel ik over aankopen van 2 sol (€0,60). De dag kom ik rond van ongeveer 12 euro, maar toch let ik op m’n geld. Een bizarre gedachte, vergeleken met de eerdere duurdere tijden: De Spaanse lessen in Ecuador tikten flink aan en de trip door Peru met Milou was gaaf, maar toch ook 700 euro in 3 weken. En ik wil nog niet terug naar Nederland!

Een vervelende ervaring dan. In mijn naïviteit ben ik (in Lima nog) opgelicht door een taxichauffeur: Amigo, can you change? Twintig sol voor twee 10tjes, prima. Ik gaf eerst bijna 100, maar met een ‘oeps’ herstelde ik. ‘Oh, kan je die honderd ook voor twee vijftigjes wisselen?’ Honderd raak je moeilijk kwijt, dus ik vond het alleen maar fijn. Tot het allemaal nep blijkt te zijn: in totaal 35 euro. De eerste 50 sol ben ik snel kwijtgeraakt aan een taxichauffeur, maar de rest wilde niet vlotten. Toen ik onze Peruaanse vriend Edgar erover vertelde, liet hij me zien waaraan je een nep biljet kan herkennen. Ze blijken flink nep te zijn helaas. Bij de 5e poging ben ik een 20je nog kwijtgeraakt, de 50 sol hou ik als aandenken (want die raak ik écht niet kwijt). M’n colleges ‘hoe herken je een vals briefje’, vallen bij andere toeristen wel in de smaak!

Adiós!

Dirk

PS: Peruanen dringen áltijd voor als de rij niet heel duidelijk is. Iets cultureels?
PS2: Dagelijks krijg ik Gringo, Gringito of zelfs Gringita (!) naar m’n hoofd geslingerd in Ayacucho. Waarom?
PS3: Het koningspaar op de cover van een tijdschrift in Peru! (zie foto)
PS4: Wegen gebeurt op straat: er staan 5 mensen met een weegschaal naast elkaar. Wegen kost volgens mij 1 sol. (zie de foto, die ik heb gekopieerd van iemand anders!)
PS5: Zelfs ‘I lay my love on you’ van Westlife heeft een Spaanse versie!