Avonturen in Bolivia!

Amigos!

Na 2 weken kwakkelen met de gezondheid in Cusco, is het tijd om verder te gaan. Op naar Bolivia! Ik boek mijn ticket voor 60 soles naar La Paz, waarbij mij wordt verteld dat ik niet van bus hoef te wisselen (alleen stops in Puno en Copacabana), en dat ik om 2 uur ’s middags zal aankomen. Dat blijkt anders te zijn: in Copacabana moet ik anderhalf uur wachten én wisselen van bus, en later moeten we de bus uit, want die gaat met de veerboot mee. De passagiers moeten het meer oversteken met een gammel klein motorbootje, waarbij de motor met de hand wordt aangetrokken. Zo kruisen we een gedeelte van het Titicacameer, om uiteindelijk om 5 uur aan te komen. Typisch Zuid Amerikaans.. :)

Een nieuw land en een nieuwe stad. Na een uurtje rondlopen kom ik al tot de volgende conclusie: De omgevingen van Cuzco en Ayacucho zijn indrukwekkend, maar La Paz spant de kroon: Deze stad ligt in een nog diepere vallei. Het (toeristische) centrum bevindt zich in het laagste gedeelte, wat daarna omgeven wordt door huizen, die doorlopen tot ver op de heuvels. In de verte zie je besneeuwde bergtoppen en een geweldig landschap. Me gusta!

Dan is het tijd voor El camino de muerte, oftewel Death Road. Samen met twee Ierse meisjes en een tourguide leggen we op een mountainbike met goede vering in totaal 54 kilometer af, downhill. In het begin racen we op de geasfalteerde weg, maar later vervolgen we ons naar de echte Death Road. Sinds 17 jaar geleden was deze niet verlichte tweerichtingsweg de enige verbinding tussen twee plaatsen. Het loopt door de bergen, waarbij het ravijn letterlijk 300/800 meter diep is. Één stuurfoutje en het kan misgaan, zoals bij Fiona, één van de Ierse. Gelukkig viel zij slechts 3 meter en landde op een plateau, in plaats van naar beneden… De hele rit is een ware adrenalineshot, het geeft een geweldige kick om vlak langs de afgrond te sjeezen!

Met Silas en Malou, de Denen die ik nog uit Cuenca ken, ben ik daarna naar Sucre en Potosi vertrokken. Sucre is een leuk stadje á la Cuenca, maar vanwege de weinige bezienswaardigheden in de stad gaan we door naar Potosi. Hier doen we een indrukwekkende, maar verschrikkelijke excursie. We spenderen 3 uur in de mijnen bij Potosi, die nog steeds in gebruik zijn. Mannen van 12 (!) tot 45 jaar oud werken hier in de jacht op mineralen, waaronder zilver en zink. Terwijl wij de toerist uithangen, staan we bloot aan de erbarmelijke omstandigheden waarin de mannen werken: alleen licht van de lamp op hun helm, nauwe gangen en ze ademen continu stof in. Alle mannen kauwen voor energie en tegen de honger continu op cocabladeren en hebben een dikke wang van alle gekauwde bladeren, die ze in de mond houden. Gedurende de gehele tour voel ik me niet op m’n gemak: claustrofobische gevoelens komen naar boven, de lucht is bedrukkend en smerig en we voelen trillingen van afgestoken dynamiet, ergens in de mijn. De mannen verdienen per opbrengst (kar), wat neerkomt op ongeveer 10 euro per dag. Geen wonder dat ze veel drinken (alcohol van 96%, puur of gemixt) en roken… Het is een kijkje in een onbekende wereld, die me absoluut niet bevalt.

Hierna zijn we naar het dorpje Uyuni vertrokken, waar we in één van de 50 tourist agencies een driedaagse tour naar de Salt Deserts hebben geboekt. Met een klein busje vertrekken we met 6 man sterk naar de zoutwoestijn en de meren in het zuiden. De zoutwoestijn is bijzonder om te zien, helemaal als er opeens uit het niets een cactuseiland verrijst, met cactussen van over de 4 meter lang. We slapen in een zouthotel en gaan verder zuidwaarts, de sneeuw in. De temperatuur zakt tot ver onder het vriespunt (-15 graden ’s nachts) en we passeren een blauw, groen en rood (!) meer. Een toptripje!

Op naar de jungle!

Dirk

PS: Het voorbeeld van de bus, was typisch: als je ergens wordt opgehaald, wacht gerust 20 minuten langer. Tranquilo…
PS2: Nog wat voorbeelden van prijzen in Bolivia. Ons goedkoopste hostel was 20 Bolivianos (€ 2,20) per persoon, een busreis van 150 kilometer en 3.5 uur 17 Bolivianos, een lunch 12 Bolivianos.
PS3: Beste aankoop tot nu toe is UNO, het kaartspel, voor 10 Bolivianos. In elke groep is het een succes!