Avonturen in de Pampas en rust in Copacabana
Blijf op de hoogte en volg Dirk
01 Juli 2013 | Bolivia, Copacabana
¡Amigos!
Waar ik in de vorige blok beweerde naar de jungle te gaan, bleek het de pampas te zijn. Voor leken zoals ik is er weinig verschil, maar de jungle is dichter begroeid met bomen, terwijl de pampas juist meer water en moerassen heeft. Soit. Na een 22-urige busreis vanuit La Paz horen we dat de tour begint met nóg een busreis: Yes! Drie uur extra op Boliviaanse hobbelwegen, dat is geen sinecure. Hierna ontmoeten we (Malou en ik) de groep en varen we naar onze accommodatie, bijna 2 uur van de ‘bewoonde wereld’ vandaan. Onderweg zien we allerlei soorten dieren: alligators, apen, een soort dikke wombats, schildpadden en veel verschillende vogels, zoals papegaaien, toekans en watervogels.
Op dag twee is de anaconda en cobrazoektocht een mislukking (we zien niks en worden lekgeprikt door muggen), maar het piranhavissen is fantastisch! Ik vang een ‘dogfish’ en piranha, die ’s avonds met de 4 andere gevangen vissen op het menu staan. De laatste dag staat in het teken van het zwemmen met roze dolfijnen. Dit vindt plaats op dezelfde locatie als waar de krokodillen en piranha’s zijn, dus weifelend duikt iedereen het water in. De dolfijnen naderen ons op 2 meter, vaak in kleine groepjes. En dat terwijl tien meter verder een alligator ons in de gaten houdt. Een superervaring!
Na deze toffe tour neem ik afscheid van Malou, die met Silas terugkeert naar Cuenca en via Cuba terug naar Denemarken gaat. Ik ga weer alleen verder: een stapje terug, waar ik deels tegen op zie, maar met de schrijfambitie is het noodzakelijk. De tour door Bolivia was indrukwekkend en gaaf, maar van m’n primaire doel is weinig terechtgekomen. In Copacabana, een dorpje aan het Titicacameer, sluit ik mezelf weer af/op. Writing it is!
Deze locatie is ideaal om tot rust te komen. Weinig verkeer, weinig prikkels, geweldige uitzichten over het Titicacameer en een supergoedkoop leven. Hotelkamer (€ 1,80), ontbijt (< € 1), lunch (€ 2) en avondeten (€ 2) zijn de noodzakelijke uitgaven. Het budget wordt gespaard en de focus ligt weer op schrijven en Spaans leren.
En ik geniet ervan! Vooral omdat ik er nu voor kies om alleen te zijn, in tegenstelling tot de vorige keer. De tijd vanaf het vertrek van Milou tot m’n Spaanse lessen in Cuzco, was redelijk eenzaam. Ik ontmoette geen (interessante) mensen en was daardoor dagenlang alleen. Het schrijven ging toen heel goed, maar het was niet de gaafste tijd van deze reis. Nu, in Copacabana, sluit ik mezelf bewust af, na al het sociale geweld van de afgelopen weken.
Hier heb ik een tour gedaan naar het Isla del Sol, een eiland in het Titicacameer. Dit eiland is de reden dat alle toeristen stoppen in Copacabana (de meeste mensen blijven 1, maximaal 2 nachten in dit dorp). Prachtige uitzichten over het meer, met in de verte de besneeuwde bergtoppen, en een mooie wandeltocht van noord naar zuid. Helaas lukt het me niet om het ‘toerist ticket’ te ontlopen, een zinloze discussie volgt. In het noorden zei een vent me dat ik een andere gratis route kon volgen, maar deze man liet het niet toe. Je moet hier langs en je moet dit kopen. ‘Waarom, een man zei me van niet!’ Het meedogenloze antwoord: ‘Je moet het kopen, alle toeristen kopen het.’ Geen discussie mogelijk. Eikel. Maar wel een mooi eiland :) .
Op de laatste avond in Copacabana, keek ik met een Waalse Belg de voetbalwedstrijd Brazilie-Spanje. Later sloot een Frans stelletje aan, waardoor de voertaal Frans was. En dit was moeilijk te volgen! Ondanks m’n cursussen Frans en interesse in de taal de afgelopen jaren, lukte het me niet om me te mengen in het gesprek. Begrijpen, a lá, maar spreken is toch andere koek. De kennis van de Spaanse taal heeft het Frans verdrongen…
Wat ik overigens wijzer ben geworden de afgelopen 2 maanden, is dat ik ontzettend kritisch op mensen ben. In Engeland en Australië deed ik met iedereen mee, de echte allemansvriend. Nu erger ik me sneller en heb in heel veel soort mensen ‘geen zin’. Tijdens de drie nachten in ‘party/sociale hostels’, ontmoette ik bereveel mensen, maar vond ze allemaal op den duur vervelend. Het zal vast aan mij liggen: De eerste stap naar het worden van een ouwe zeur en brompot is ingezet.
Bolivia laat ik achter me, ik ga terug naar Cuzco en Peru!
PS: De busreis van La Paz naar Rurrenabaque en terug leek verdacht veel op Death Road: we reden langs de klif, de weg was hobbelig en één keer leek zelfs dat we zouden kantelen. Geschrokken kreten klonken door de bus. Op het moment was het verschrikkelijk, achteraf is het mooi om te vertellen :) .
PS2: Life after Limbo (leven na limbodansen), is dat een goede titel voor m’n boek?
Waar ik in de vorige blok beweerde naar de jungle te gaan, bleek het de pampas te zijn. Voor leken zoals ik is er weinig verschil, maar de jungle is dichter begroeid met bomen, terwijl de pampas juist meer water en moerassen heeft. Soit. Na een 22-urige busreis vanuit La Paz horen we dat de tour begint met nóg een busreis: Yes! Drie uur extra op Boliviaanse hobbelwegen, dat is geen sinecure. Hierna ontmoeten we (Malou en ik) de groep en varen we naar onze accommodatie, bijna 2 uur van de ‘bewoonde wereld’ vandaan. Onderweg zien we allerlei soorten dieren: alligators, apen, een soort dikke wombats, schildpadden en veel verschillende vogels, zoals papegaaien, toekans en watervogels.
Op dag twee is de anaconda en cobrazoektocht een mislukking (we zien niks en worden lekgeprikt door muggen), maar het piranhavissen is fantastisch! Ik vang een ‘dogfish’ en piranha, die ’s avonds met de 4 andere gevangen vissen op het menu staan. De laatste dag staat in het teken van het zwemmen met roze dolfijnen. Dit vindt plaats op dezelfde locatie als waar de krokodillen en piranha’s zijn, dus weifelend duikt iedereen het water in. De dolfijnen naderen ons op 2 meter, vaak in kleine groepjes. En dat terwijl tien meter verder een alligator ons in de gaten houdt. Een superervaring!
Na deze toffe tour neem ik afscheid van Malou, die met Silas terugkeert naar Cuenca en via Cuba terug naar Denemarken gaat. Ik ga weer alleen verder: een stapje terug, waar ik deels tegen op zie, maar met de schrijfambitie is het noodzakelijk. De tour door Bolivia was indrukwekkend en gaaf, maar van m’n primaire doel is weinig terechtgekomen. In Copacabana, een dorpje aan het Titicacameer, sluit ik mezelf weer af/op. Writing it is!
Deze locatie is ideaal om tot rust te komen. Weinig verkeer, weinig prikkels, geweldige uitzichten over het Titicacameer en een supergoedkoop leven. Hotelkamer (€ 1,80), ontbijt (< € 1), lunch (€ 2) en avondeten (€ 2) zijn de noodzakelijke uitgaven. Het budget wordt gespaard en de focus ligt weer op schrijven en Spaans leren.
En ik geniet ervan! Vooral omdat ik er nu voor kies om alleen te zijn, in tegenstelling tot de vorige keer. De tijd vanaf het vertrek van Milou tot m’n Spaanse lessen in Cuzco, was redelijk eenzaam. Ik ontmoette geen (interessante) mensen en was daardoor dagenlang alleen. Het schrijven ging toen heel goed, maar het was niet de gaafste tijd van deze reis. Nu, in Copacabana, sluit ik mezelf bewust af, na al het sociale geweld van de afgelopen weken.
Hier heb ik een tour gedaan naar het Isla del Sol, een eiland in het Titicacameer. Dit eiland is de reden dat alle toeristen stoppen in Copacabana (de meeste mensen blijven 1, maximaal 2 nachten in dit dorp). Prachtige uitzichten over het meer, met in de verte de besneeuwde bergtoppen, en een mooie wandeltocht van noord naar zuid. Helaas lukt het me niet om het ‘toerist ticket’ te ontlopen, een zinloze discussie volgt. In het noorden zei een vent me dat ik een andere gratis route kon volgen, maar deze man liet het niet toe. Je moet hier langs en je moet dit kopen. ‘Waarom, een man zei me van niet!’ Het meedogenloze antwoord: ‘Je moet het kopen, alle toeristen kopen het.’ Geen discussie mogelijk. Eikel. Maar wel een mooi eiland :) .
Op de laatste avond in Copacabana, keek ik met een Waalse Belg de voetbalwedstrijd Brazilie-Spanje. Later sloot een Frans stelletje aan, waardoor de voertaal Frans was. En dit was moeilijk te volgen! Ondanks m’n cursussen Frans en interesse in de taal de afgelopen jaren, lukte het me niet om me te mengen in het gesprek. Begrijpen, a lá, maar spreken is toch andere koek. De kennis van de Spaanse taal heeft het Frans verdrongen…
Wat ik overigens wijzer ben geworden de afgelopen 2 maanden, is dat ik ontzettend kritisch op mensen ben. In Engeland en Australië deed ik met iedereen mee, de echte allemansvriend. Nu erger ik me sneller en heb in heel veel soort mensen ‘geen zin’. Tijdens de drie nachten in ‘party/sociale hostels’, ontmoette ik bereveel mensen, maar vond ze allemaal op den duur vervelend. Het zal vast aan mij liggen: De eerste stap naar het worden van een ouwe zeur en brompot is ingezet.
Bolivia laat ik achter me, ik ga terug naar Cuzco en Peru!
PS: De busreis van La Paz naar Rurrenabaque en terug leek verdacht veel op Death Road: we reden langs de klif, de weg was hobbelig en één keer leek zelfs dat we zouden kantelen. Geschrokken kreten klonken door de bus. Op het moment was het verschrikkelijk, achteraf is het mooi om te vertellen :) .
PS2: Life after Limbo (leven na limbodansen), is dat een goede titel voor m’n boek?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
